***Love,or not ???***[NC] :: Chapter2

***Love,or not ???***[NC] :: Chapter2




[Kyuhyun X Sungmin]

คยูฮยอนไม่รอช้ารีบเข้าไปปลดกระดุมเสื้อของซองมินออกจนหมด  เผยให้เห็นหน้าอกขาวเนียนซึ่งมันปลุกอารมณ์ดิบของเขาได้เป็นอย่างดี  กลีบปากหนาเข้าครอบครองยอดอกสีชมพู  เขาดูดเม้มอย่างรุนแรงจนทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว  ร่างอวบบิดกายเร่าไปมาอยากจะดิ้นต่อสู้  แต่ก็ทำไม่ได้เขาอ่อนแรงเกินไป  ฟันคมขบกัดจนคนตรงหน้าร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

“ โอ๊ย...อื้อ...อ...อ๊า...” ซองมินร้องครางเสียงแผ่วเบา  เขาพยายามกลั้นเสียง  เขาไม่อยากให้ใครคนอื่นได้ยินมันทั้งนั้น  ฉันมันน่าสมเพชที่สุดที่ทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้  คุณคยูฮยอนทำไมคุณถึงชอบรังแกฉันนัก  ทำร้ายคนไม่มีทางสู้  มันสนุกนักรึไง  คนไร้หัวใจ!!!

“ ดีมาก...ซองมินรู้หน้าที่ดีหนิ  เก็บเสียงอย่าให้ใครได้ยิน  นอกจากฉันนะ ”

“ คนบ้า...คุณมันโรคจิต ” ซองมินด่ากลับ แต่คยูฮยอนก็ทำเป็นไม่สนใจ  ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดใจเข้าไปอีก

ร่างสูงนั่งลงคร่อมร่างอวบ  เขาทับขาของอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ขยับตัวไปไหน  คยูฮยอนประกบจูบที่ริมฝีปากสวยอย่างดูดดื่มและหื่นกระหาย  รสจูบที่แสนจะรุนแรงซองมินแทบจะรับมันไม่ไหวแล้ว  ปากอิ่มเจ็บแสบเกินจะทน  ลิ้นชิ้นหนาอุ่นสอดแทรกเข้าไปตวัดและกวาดไปทั่วโพรงปากหวาน  ลิ้นชิ้นเล็กพยายามหนีการไล่ต้อน  แต่ก็ไม่พ้นต้องเข้าไปกอดรัดเกี่ยวกับอีกฝ่ายอย่างเลี่ยงไม่ได้

ยิ่งจูบลึกเท่าไหร่ก็ยิ่งหวาน  คยูฮยอนรู้สึกอย่างนี้จริงๆ  ทุกครั้งที่ได้จูบซองมิน  เขาหยุดตัวเองไม่ได้  ความตั้งใจเดิมตั้งแต่แรกคืออยากแก้เผ็ดคนตัวเล็กที่อวดดีและไม่ยอมเขาก็เท่านั้น  แต่มันกลายเป็นเรื่องเลยเถิดจนเขาเองไม่สามารถควบคุมตัวเองได้  ยิ่งมีอะไรกันแล้วเขาก็ยิ่งจะรุกหนักอีกฝ่ายมากกว่าเดิม  ทั้งที่ปากก็บอกว่าเกลียดคนตรงหน้า  แต่ดันติดใจร่างกายของซองมินจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว  ตอนนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้นเขาสนใจแค่คนตรงหน้าคนนี้เท่านั้น

จูบที่ยาวนานทำให้ซองมินเกือบจะขาดอากาศหายใจตาย  ร่างอวบพยายามดิ้นให้อีกคน รู้ว่าเขาจะไม่ไหวแล้ว  คยูฮยอนจึงยอมละริมฝีปากออกมาเล็กน้อย  แต่ไม่นานเขาก็เริ่มไซ้ซอกคอขาวอันหอมหวาน  ร่างสูงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆอย่างชอบใจ  กลีบปากหนาเข้าคลอเคลียขบเม้มและดูดจนเกิดเป็นรอยแดงไปทั่วลำคอขาว  มือใหญ่ข้างหนึ่งลูบไล้หน้าอกสวยไปมาอย่างเบามือทำให้ร่างอวบขนลุกซู่ขึ้นมา  ส่วนอีกข้างก็เลื่อนลงมาลูบส่วนที่เป็นแก่นกายของคนตัวเล็กขึ้นๆลงๆ 

“ โอ๊ะ! คุณคยู..พ..พ...พอเถอะ อย่าจับตรงนั้น ได้โปรด...” ซองมินสะดุ้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ  น้ำเสียงตะกุกตะกักร้องขอความเมตตา  แค่นี้เขาก็จะรับมันไม่ไหวแล้ว  เขาไม่อยากทรมานเพราะอารมณ์ที่กำลังจะถูกร่างสูงปลุกเร้า  มันอึดอัดเป็นที่สุด  ทำไมถึงอยากทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้  ฉันไม่ชอบ คุณรู้บ้างมั้ย...คุณคยูฮยอน

“ ... ” คยูฮยอนไม่ตอบอะไร  ร่างสูงไม่สนใจคำร้องขอของอีกฝ่าย  เขาสนใจอยากจะทำตามความต้องการของตัวเองเท่านั้น  ยิ่งซองมินขอร้องเขาก็ยิ่งทำให้มากกว่าเดิม  มือใหญ่ที่ตอนแรกลูบอยู่ภายนอกเนื้อผ้าของกางเกง  ตอนนี้มือนั้นกำลังลูบและบีบคลำอยู่นอกกางเกงชั้นในบางๆตัวเดียว  ร่างอวบบิดเร่าไปมาเพราะความอึดอัด  เพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับเพิ่มขึ้นๆเรื่อยๆ

“ อ๊า...อื้อ...อ...อ...อ่า...”  เสียงครางหวานๆเบาๆหลุดออกมาอีกครั้ง  แม้จะเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่มันก็สร้างความพอใจให้คนตัวสูงเป็นอย่างมาก 

“ นายครางหวานขนาดนี้...จะไม่ให้ฉันไม่ทำแบบนี้ให้นายรึไงกัน ” คยูฮยอนกลั้วหัวเราะในลำคออย่างสะใจ

“ ฉันไม่ได้ต้องการซะหน่อย ”  ซองมินโวยวายกลับ  เขาไม่ชอบคำพูดเหล่านี้เลย  คุณจะทำให้ฉันอับอายขายหน้าไปถึงไหนกัน

“ นายไม่ต้องการ  แต่ฉันต้องการให้นายต้องการมัน ” ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มที่มุมปาก  ก่อนที่มือใหญ่จะเข้าสัมผัสเนื้อในแก่นกายของคนหน้าสวย  ร่างสูงรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว  เขาบีบเน้นและคลึงตรงปลาย  คนตัวเล็กนั่งแทบไม่ติด  ความรู้สึกมันอึดอัดจนอยากจะปลดปล่อยมันเต็มที่แล้ว

“ เร็วอีกได้มั้ย...ฉันไม่ไหวแล้ว ” ร่างอวบเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัว  ทำเอาอีกฝ่ายอึ้งไป  คยูฮยอนไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้หลุดจากปากคนอย่างซองมิน

เมื่อความต้องการของซองมินตรงกับความต้องการของคยูฮยอน  ร่างสูงก็ทำตามที่ร่างอวบขอทันที  มือใหญ่ชักรูดอย่างเร็วและถี่  ของเหลวสีขาวขุ่นไหลพรั่งพรูออกมาเลอะชั้นในสีขาวและมันทะลักเต็มมือคนตัวสูง  คนตัวเล็กหายใจหอบ  เขารู้สึกโล่งสบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน  ใบหน้าสวยซบลงข้างฝาอย่างเหนื่อยอ่อน

“ อ๊ะ!!!” ร่างอวบที่ดูอ่อนแรงร้องออกมาด้วยความตกใจ  เมื่อร่างสูงใช้มือใหญ่ดึงรองเท้าที่เขาใส่อยู่ออก และมือนั้นมันกำลังเขยิบขึ้นมาถึงขอบกางเกงของเขา

สายตาคมที่มองอีกฝ่ายอย่างโลมเลียทำให้คนตัวเล็กรู้สึกหวาดกลัว  คยูฮยอนคงจะไม่ทำเรื่องอย่างว่ากับเขาที่นี่หรอกนะ ไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้ไปเองในหัว  ใจมันหวั่นๆมากๆ  เพราะซองมินคาดเดาอารมณ์ของคยูฮยอนคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ  ความกลัวที่เข้าครอบงำทำให้คนตัวเล็กดิ้นไปมาอย่างสุดเรี่ยวแรงที่จะมี  แต่การดิ้นของเขาไม่ได้เป็นอุปสรรคของอีกคนเลยแม้แต่น้อย  มือใหญ่ถอดกางเกงทั้งชั้นนอกและชั้นในออกจนพ้นขาขาวเนียนไป  เผยให้เห็นแก่นกายที่ชูชันขึ้นจากการถูกปลุกเร้าที่รุนแรง  ของเหลวสีขาวขุ่นยังคงเลอะไปทั่วบริเวณนั้น

ซองมินก้มมองร่างขาวอวบที่ท่อนล่างกำลังเปลือยเปล่าอย่างสมเพชและเวทนาตัวเอง  ตกอยู่ในสภาพภายใต้ร่างแบบนี้  เขาพอจะรู้อนาคตตัวเองแล้วล่ะว่าจะโดนอะไร  สายตาที่เต็มไปด้วยความกลัวในตอนแรกแปรเปลี่ยนไป ตอนนี้มันเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความแค้นใจ 

“ นี่คือสิ่งที่คุณต้องการจากฉันใช่มั้ย...ร่างกายของฉัน คุณจะทำอะไรกับมันก็ได้งั้นเหรอ มันเกินไปแล้วนะ  คุณคยูฮยอน คุณมันเลวที่สุด  อยากให้ฉันรักคนที่ฉันเกลียดอย่างคุณ  ไม่มีทาง!!! ฉันไม่มีวันรักผู้ชายที่ชื่อโจวคยูฮยอน คนนี้เด็ดขาด !!! ”

“ ปากดีนักนิ  ฉันมันเลวแล้วไงล่ะ  ใครใช้ให้นายสะเออะมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันกัน  ฉันไม่เคยต้องการคนอย่างนาย รู้เอาไว้ซะด้วยนะ ” คยูฮยอนตอบกลับอย่างดุเดือด  อารมณ์โมโหพุ่งปรี๊ดขึ้นจนได้  คำพูดของนาย ทำไมมันถึงน่ายั่วโมโหอย่างนี้นัก

“ ถ้าไม่ต้องการฉัน...แล้วที่คุณทำกับฉันแบบนี้ มันหมายความว่ายังไง ” ซองมินเอ่ยปากถามพร้อมกับกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล อารมณ์ตอนนี้มันจะไม่ไหวแล้วจริงๆ โกรธก็โกรธ เสียใจก็เสียใจ

“ ที่ฉันทำไป มันก็แค่เป็นส่วนหนึ่งในเกมระหว่างเรา  ซองมิน...ร่างกายนายมันก็เป็นได้แค่ของเล่นในเกมนี้เท่านั้นแหละ ”

“ คุณดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ!!! ของเล่น ของเล่นงั้นเหรอ ถ้าฉันมันเป็นแค่ของเล่น คุณมันก็แค่ผู้ชายไร้น้ำยาคนหนึ่งเท่านั้น  ไม่มีความหมาย  ไม่มีความสำคัญ  สำหรับฉัน...คุณมันก็เป็นได้แค่นี้แหละ  ” ซองมินโกรธมากจนเลือดขึ้นหน้า ตัวสั่นโมโหเพราะความโกรธที่ระเบิดออกมา  เขาตอกกลับไปอย่างไม่ใยดี  คำพูดที่หลุดจากปากอีกฝ่ายมันทำให้ใจแทบจะลุกเป็นไฟ ความโกรธและความเกลียดรวมกันเป็นหนึ่งเดียวในใจเขาตอนนี้

“ นายกล้าดูถูกฉันขนาดนี้เลยเหรอ...ซองมิน มันจะมากไปแล้วนะ!!! ” คยูฮยอนเองก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเช่นกัน เขากัดฟันกรอดๆด้วยความโมโห มือใหญ่เข้าบีบต้นแขนเล็กแน่นจนซองมินเจ็บระบมไปทั้งแขน สายตาคมจ้องอีกฝ่ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ  เสียงทุ่มต่ำโวยวายเหวี่ยงใส่คนตรงหน้าอย่างไม่มียั้ง

“ ทีคุณยังดูถูกฉันเลยนิ...แค่นี้มันไม่มากไปหรอก แต่น้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับคนอย่างคุณ!!! ” ซองมินโต้ตอบอย่างไม่ยอมแพ้  ยิ่งทำให้ร่างสูงอารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิม

“ น้อยไปงั้นเหรอ!!! ได้...ซองมินนายคงอยากให้ฉันทำให้นายเหมือนเมื่อคืนนี้ใช่มั้ย ถึงได้ยั่วโมโหฉันนัก ฉันจะทำให้นายรู้จักว่าผู้ชายมีน้ำยาน่ะเป็นยังไง ดูให้ดีก็แล้วกัน!!! ” หนุ่มหล่อไม่รอช้าปลดกางเกงของเขาลงถึงเข่าและเข้าหาร่างอวบทันที  มือใหญ่จับเรียวขาขาวทั้งสองข้างแยกจากกันและชันขาขาวเนียนขึ้น

คนตัวเล็กตกใจกับการจู่โจมเข้ามาของอีกฝ่าย  เพราะขยับและสะบัดตัวไปมาเต็มที่ ทำให้อาการปวดที่สะโพกมนเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง  ร่างอวบนิ่งไปเขาขยับตัวมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

คยูฮยอนไม่รอช้า เขาจับแก่นกายของตัวเองยัดเข้าไปจนช่องทางคับแคบของซองมินจนมิด  ร่างอวบเจ็บปวดมากกว่าเดิม สะโพกมนมันระบมไปหมด  แค่นี้ก็เจ็บเกินจะทนแล้ว ข้อมือเล็กที่ถูกมัดขยับเลื่อนไปมาเพื่อระบายความเจ็บปวดเกิดเป็นรอยแดงๆ มันเสียดสีกับเนคไทอย่างแรง

“ โอ๊ย...อื๊อๆ...อย่ามากกว่านี้เลย เจ็บจนจะไม่ไหวแล้ว ” ซองมินร้องโอดครวญอย่างทรมานใจ เขาพยายามห้ามปรามอีกฝ่าย  แต่มีหรือที่คนตรงหน้าคนนี้จะเห็นใจ  คยูฮยอนไม่สงสารซองมินเลยสักนิด หลังจากที่นิ่งไปสักพัก  ร่างสูงก็ชักแก่นกายเข้าออกอยู่เร็วรัวและถี่อย่างไร้ซึ่งความปราณี  จังหวะกระแทกที่รุนแรงและอุกอาจทำให้ร่างอวบสั่นสะเทือนไปทั้งร่าง  สะโพกมนขยับขึ้นลงตามที่ร่างสูงนำอย่างไม่มีหยุด

“ ไม่ได้หรอกนะ ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

“ โอ๊ยๆๆๆ...อื๊อ...อ๊า...อื้อ...อ่า ” เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดปนไปกับเสียงคราง  มันฟังดูทรมานนัก แต่คยูฮยอนกลับชอบที่จะฟังมันเป็นที่สุดในตอนนี้  ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มเจ้าเล่ห์กำลังมีความสุขที่จะได้สำเร็จความใคร่ที่ทำให้เขาสุขสมบนร่างกายนี้  ยิ่งกระแทกแรงเท่าไหร่ ช่องทางอุ่นร้อนก็ยิ่งตอดรัดแน่นขึ้นไปอีก  ความเสียวกระสันแผ่ซ่านไปทั่วกายของร่างสูง

“ อ่า...” เสียงทุ้มต่ำครางอย่างชอบใจ  ใบหน้าหล่อเปรยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะซุกเข้าหาซอกคอขาวอันหอมกรุ่น ปากหนาดูดเม้มจนขึ้นเป็นรอยทับรอยแดงเดิมที่มีอยู่แล้ว  เขาไล่จูบจากคางจนมาถึงที่ปากอวบอิ่มที่ยังคงบวมเป่ง ร่างสูงดูดเลียหาความหวานในโพรงปากเต็มที่ ทำให้คนใต้ร่างหายใจติดๆขัดๆ  เขาละฝีปากออกมาเล็กน้อย  คนตัวเล็กได้รีบสูดหายใจเข้า  แต่ไม่ทันไรกลีบปากหนาก็ประทับจูบลงมาอีกครั้ง

“ อื้อ...อื้อ...” เสียงต่อต้านในลำคอดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง  แต่ก็ไม่ระคายหูคนฟังเลยสักนิด  ซองมินจะขาดอากาศหายใจตายอยู่มะรอมมะร่อ  ทันทีที่อีกฝ่ายละจูบไป เขาก็ได้หายใจเข้าปอดได้นิดเดียว  เพราะคนตรงหน้าก็จะประกบริมฝีปากอิ่มอีก

ในขณะที่ความใหญ่โตแทรกเข้ามาในตัวของร่างอวบจนผนังบางปริจนเจ็บแสบ  มันทรมานเกินจะทน มือใหญ่บีบเน้นสะโพกมนพร้อมกับจับยกขึ้นและกดลงให้แท่งเนื้อนั้นเข้าออกอย่างไม่สนใจว่าร่างอวบนี้จะทนรับมันได้มั้ย  เรียวขาขาวฉีกออกเพื่อลดความเจ็บปวดที่ถูกรุกรานอย่างหนัก  คยูฮยอนก็ยังกระแทกเข้ามาไม่หยุดผ่านจุดเสียวกระสันหลายต่อหลายครั้ง จนคนข้างใต้สะดุ้งตัวขึ้นแทบจะทุกครั้งที่ผ่านจุดนั้น  อุณหภูมิองศาร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆ  เสียงแก่นกายเสียดสีกันกับช่องทางสีชมพูสวยที่อุ่นร้อนได้ที่ดังประสานกันอย่างต่อเนื่อง  ยิ่งทำให้อารมณ์หนุ่มหล่อกระเจิงไปไกลกว่าเดิม  ตอนนี้เขาควบคุมอารมณ์วาบหวามในตัวเองไม่ได้แล้ว   

“ ฮึก...ฮึก...เจ็บ...ฮื้อๆ ” ซองมินร้องสะอึกอื้น  ความรุนแรงที่ได้รับมันโหดร้ายจนเขาทนไม่ไหวแล้ว น้ำใสๆคลอเต็มดวงตากลมคู่สวย  ไม่นานก็ไหลอาบแก้มนิ่มใส  เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดที่จะอายคนตรงหน้า  น้ำตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ ความเกลียดชัง  ความแค้นใจ ความเจ็บปวด และความทรมาน มันไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสาย  ทำไมคุณต้องทำกับฉันแบบนี้ ทำไมเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ  มันเจ็บเจียนตายเลยคุณรู้บ้างมั้ย หัวใจคุณทำด้วยอะไร ทำไมถึงโหดร้ายกับฉันนัก...คุณคยูฮยอน

  ไม่ใช่แค่ร่างกายเท่านั้นแต่เป็นหัวใจดวงนี้ด้วยที่รู้สึกทรมาน  เขาเกลียดร่างกายตัวเองที่ไม่ยอมเชื่อฟังเขาเลยเอาแต่ตอบสนองอารมณ์ของคนตรงหน้า  ร่างอวบทั้งร่างอยู่ในการควบคุมของร่างสูงคนที่เขาเกลียดเป็นที่สุด ซองมินต่อต้านอะไรคยูฮยอนไม่ได้เลย มันยิ่งน่าหงุดหงิดใจ ทำไมคนอย่างเขาต้องมาโดนทำแบบนี้จากคนที่ไม่ได้รักเขาเลยแม้แต่น้อย ทำไมกัน  เกลียดฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องอยากให้ฉันรักคนอย่างคุณด้วย!

เท้าเล็กลอยขึ้นมาเพราะแรงกระแทกกระทั้นของร่างสูง  จังหวะแห่งความเจ็บปวดทรมานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้และเสียงร้องขอให้หยุดการกระทำที่เลวร้ายนี่  ความเสียวซ่านเริ่มแทรกเข้ามาแต่คนตัวเล็กไม่ชอบมันเลย  เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้  มันทั้งอึดอัดและไม่สบายตัว  ไม่อยากให้มันมาเกิดเพราะใครอีกคนนี้เลยจริงๆ

คยูฮยอนกระตุกเพียงสองสามครั้ง ของเหลวสีขาวขุ่นและอุ่นไหลทะลักเข้ามาในร่างกายของคนตัวเล็ก  พร้อมกับที่จังหวะนั้นได้หยุดลงไปด้วย ร่างสูงหายใจหอบ ใบหน้าหล่อซุกลงไปกับหน้าอกขาวเนียนของอีกฝ่าย  ซองมินเองก็หมดแรงและเหนื่อยหอบไปเช่นกัน  เสียงหอบของทั้งคู่ดังสลับกันไปมาและดังก้องในความเงียบในห้องน้ำเล็กๆที่ไม่มีใครสักคนย่างก้าวเข้ามา  พวกเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่มีใครลุกหรือขยับตัวไปไหน ทั้งคู่ยังอยู่ท่าเดิม ส่วนนั้นก็ยังฝังอยู่ในกายของร่างอวบ  ราวกับว่าฉากๆนี้ถูกหยุดเวลาเอาไว้

“ ซองมิน...เกมของเรายังไม่จบง่ายๆหรอกนะ ”

“ แล้วเมื่อไรเกมบ้าๆนี้จะจบลงสักที... ” คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง  ดวงตากลมคู่สวยยังคลอไปด้วยน้ำตา

“ จนกว่านายจะออกจากชีวิตฉันไปนั่นแหละ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปให้ใคร ซองมินนายเป็นของของฉันคนเดียว จำไว้เลยนะ ” สายตาคมเงยสบตากับอีกคน  จนคนที่ถูกจ้องต้องหลบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

ของของคุณ ฉันมันก็เป็นได้แค่สิ่งของสินะ ทำไมไม่เห็นศักดิ์ศรีของฉันบ้าง  ถึงฉันจะเกลียดคุณมากแค่ไหนก็ตาม  แต่มันก็คงจะดีกว่าถ้าฉันได้เป็นคนสำคัญของคุณจริงๆ คุณทำแบบนี้กับฉันเพียงแค่เพราะเห็นฉันเป็นของเล่นเป็นของสนุกๆที่คุณจะทำอะไรกับมันก็ได้ แล้วจะมีสักวันมั้ยที่คุณจะมองฉันมีค่ามากกว่านี้...คุณคยูฮยอน  ตราบใดที่เกมของเรายังดำเนินอยู่ต่อไป ฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันจะทำให้คุณรู้ว่าคุณต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายมารักคนที่คุณเกลียด  แล้วคุณจะได้รู้ว่าความเจ็บปวดที่ฉันได้รับมันเป็นยังไง คอยดูก็แล้วกัน!!!

ซองมินไม่พูดอะไรตอบกลับไป  เอาแต่นั่งนิ่ง สายตากลมสวยเหม่อลอย  พร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลอาบแก้ม มันเหมือนจะไม่แห้งเหือดไปสักที  เมื่อเห็นอีกคนอยู่ในสภาพแบบนี้  ทำให้คยูฮยอนไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

“ มีอะไรกับฉันแล้ว นายยังมีหน้ามาทำเป็นเหมือนหมดอารมณ์  ฉันยังไม่เร้าใจพอใช่มั้ย ห๊า!!! นายอยากโดนอีกสินะ ”

การกระทำไปพร้อมกับคำพูดของเขา  ร่างสูงพยุงกายขึ้นกระแทกกายเข้ามาแรงๆอีกครั้ง  ช่องทางคับแคบที่ระบมอยู่ก่อนแล้วเจ็บหนักยิ่งกว่าเดิม  คยูฮยอนมองอาการกระตุกและสะดุ้งตัวของซองมินอย่างสะใจ 

“ ฮึกๆ...พอเถอะ...ได้โปรด...มันเจ็บ ” เสียงหวานเอ่ยขอร้องอย่างสะอึกสะอื้น ได้โปรดเอาส่วนที่ขยายใหญ่อยู่ในร่างกายเขาออกไปสักที  มันสุดจะเกินทนได้แล้ว!!!

“ ใครให้นายทำเป็นไม่สนใจฉันล่ะ...เพราะนายทำตัวนายเองทั้งนั้น  ฉันจะลงโทษนาย...ซองมิน ” พูดจบเขาก็ดันกระแทกตัวเข้าไปให้อีกคนได้ทรมาน  จังหวะรัวเร็วและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆอย่างไร้ซึ่งความสงสาร  ทำให้คนตัวเล็กกรีดร้องอย่างเจ็บปวด  เสียงเนื้อกายที่กระทบกันดังขึ้นมาอีกครั้ง มันดังเข้าโสตประสาทจนน่ารำคาญ ซองมินไม่อยากได้ยินมันเลย

ฟ้าเบื้องบนบอกผมที...ทำไมผมต้องมาเจอเขาด้วย

ทำไมผมต้องรู้สึกทรมานทั้งร่างกายและหัวใจขนาดนี้...มันทุกข์ทรมานเหลือเกิน...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ตามอ่านได้ที่ http://my.dek-d.com/hua-yang/writer/view.php?id=781477

***Love,or not ???***[NC] :: Chapter1

***Love,or not ???***[NC] :: Chapter1




[Kyuhyun X Sungmin]

“ คุณจะทำอะไร...อย่าเข้ามานะ ” ซองมินถอยหลังหนีจนแนบติดกับผนังโซฟา  เพราะเขาถอยอีกฝ่ายก็ยิ่งเดินใกล้เข้ามา 

“ นายได้รู้แน่...ซองมิน ” คยูฮยอนกระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าหวาดกลัวเขา  ยังไม่เริ่มต้นนายก็กลัวแล้วเหรอ  คนเก่งแต่ปากอย่างนายมันก็เก่งได้แค่นี้แหละ  มือใหญ่รวบข้อมือเล็กดึงร่างซองมินให้ตามเขาเข้าห้องนอนไป  ร่างอวบถูกเหวี่ยงลงบนเตียงใหญ่อย่างแรงจนตัวงอเพราะรู้สึกจุก  ร่างสูงไม่รอช้าเขาผลักคนตัวเล็กนอนลงแนบกับเตียงนุ่มโดยมีร่างของคร่อมอยู่  มือใหญ่ล็อกแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายอย่างแน่นหนา

“ อ๊ะ! ปล่อยนะ...”

“ ฉันไม่ปล่อยนายไปหรอก...ซองมิน  ฉันจะทำให้นายกลายเป็นคนของฉันอย่างที่นายต้องการไง ” คยูฮยอนแกล้งยื่นหน้ามาพูดใกล้คนหน้าสวย  สายตาคมมองโลมเลียไปทั่วบริเวณนั้น

“ ไม่ใช่นะ...อย่า...อื้อ..อ..” ซองมินจะหันหน้าหลบไปอีกทาง  แต่ก็ไม่ทัน  เมื่อริมฝีปากหนากดจูบลงมาอย่างหนักหน่วง รุนแรง และอุกอาจ  กลีบปากหนาไล้จูบที่ปากอิ่ม  ก่อนจะลามไปทั่วพวงแก้มและลงมาต่อที่ซอกคอขาว  ใบหน้าหล่อสูดดมกลิ่นหอมหวานอันเย้ายวนภายใต้ร่างนี้  ความรู้สึกหลงใหลเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว  มันเชิญชวนเขายิ่งนัก

“ ซองมิน...ทำไมร่างกายนายมันถึงน่าลิ้มรสนัก  นายโทษฉันไม่ได้นะ  ผิดที่นายยั่วให้ฉันเกิดอารมณ์เอง ”  คยูฮยอนไม่คิดโทษตัวเองเลยแม้แต่น้อย  เขากระซิกเบาๆที่ซอกคอขาวอันหอมหวานอย่างพอใจ

ร่างอวบที่ขัดขืนอะไรไม่ได้  ทำได้แค่ดิ้นไปดิ้นมาเพื่อระบายความเจ็บแสบที่เกิดขึ้นที่ริมฝีปากสวย  เมื่อปากอิ่มถูกกดจูบอย่างจาบจ้วง   ทั้งถูกฟันคมขบกัดและดูดอย่างหนัก  จนปากแทบจะปริแตก  มันเจ็บ...เจ็บเหลือเกิน  เขาโดนหนักจนต้องเผยริมฝีปากออก   ร่างสูงที่ยังคงรุกหนักไม่เลิกใช้โอกาสนี้สอดลิ้นชิ้นหนาอุ่นเข้าไป  แต่ยังไม่ทันทำอะไรก็ถูกฟันของอีกฝ่ายขบกัดลงมา  เพราะทนไม่ได้กับคนบนร่างที่เอาแต่ใจจูบเขารุนแรงอย่างไม่ปรานี  คยูฮยอนที่โดนอย่างนั้น  ผละตัวออกมาเล็กน้อย  ก่อนที่จะมองใบหน้าสวยด้วยความโกรธ

“ ชอบรุนแรง...ก็ไม่บอก  เดี๋ยวฉันจะจัดให้สมใจนายก็แล้วกัน ”  

“ อย่านะ...คุณคยู !!! ” ปากเล็กร้องห้ามปราม  เมื่อเขาถูกมือใหญ่ดึงเสื้อที่ใส่ออกอย่างแรง  จนเสื้อตัวบางแทบขาด  ร่างอวบถอยหนี  แต่ก็ไม่พ้น  กางเกงขายาวถูกถอดออกจนพ้นขาขาวเนียนไป  ทั้งตัวเหลือเพียงชั้นในชิ้นเดียวที่ปกปิดเท่านั้น  คนตัวเล็กที่หมดหนทางสู้ถอยหลังหนีอีกครั้งถอยไปจนสุดหัวเตียง ซองมินตัวสั่น  เขากลัวๆมากจริงๆ  กลัวจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว 

คยูฮยอนไม่ละความพยายาม  ถึงแม้ว่าจะเห็นอีกฝ่ายถอยหนี  เขาตามไปจนร่างของตัวเองคร่อมซองมินได้  ก่อนที่จะดึงชั้นในตัวนั้นออกและโยนทิ้งไปไกล  ร่างสูงกดร่างอวบนอนลงบนเตียงอีกครั้ง  สายตาคมมองคนข้างใต้ที่ตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดเลยสักชิ้นอย่างหลงใหล  ร่างของซองมินที่ขาวๆอวบๆผิวเนียนๆดึงดูดใจคยูฮยอนคนนี้นัก

“ อย่า...ฮึก...ฮือ...อื้อ ”  ซองมินร้องขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว  เมื่อคยูฮยอนเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวของเขาอีกครั้ง  ปากหนาดูดเม้มและโลมเลียลิ้มรสความหวานอย่างดุดันจนขึ้นเป็นรอยแดงเป็นจ้ำๆทั่วบริเวณที่ผ่านไป  คนตัวเล็กสะดุ้งขึ้นเล็กน้อย  เมื่อลิ้นชิ้นหนาอุ่นเลื่อนมาที่ปลายซอกคอ  สัมผัสนี้ทำให้รู้สึกขนลุกขึ้นมา  ไม่นานมือใหญ่ก็เริ่มบีบและคลึงหน้าอกของร่างอวบไปมาอย่างชอบใจ  ก่อนที่จะเคลื่อนกลีบปากหนาเข้าครอบครองยอดอกสีชมพู  เขาดูดและขบกัดจนตุ่มไตทั้งสองบวมขึ้นมา

เสียงหวานๆร้องห้ามซึ่งปนไปกับเสียงครางมันยิ่งทำให้อารมณ์ดิบของคนฟังอย่างคยูฮยอนพลุ่งพล่าน  หนุ่มหล่อที่ตั้งใจว่าจะมีเซ็กส์แค่กับคนที่เขารักและจะแต่งงานด้วยเท่านั้น  กลับอยากปลดปล่อยความใคร่ที่มีอยู่เต็มเปี่ยมบนร่างของอีกคนผู้ที่เขารู้สึกเกลียดเป็นที่สุด  เขาลืมความตั้งใจเดิมของตัวเองไปจนหมด  สิ่งที่ต้องการที่สุดในตอนนี้คือการปลดปล่อยความใคร่ของตัวเองให้เร็วที่สุด

มือใหญ่ลูบไล้หน้าท้องขาวไปมาจนเลื่อนมาถึงบริเวณท้องน้อย  ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเสียวขึ้นไปอีก  เพียงไม่กี่เสี้ยวเวลา  แก่นกายของซองมินก็ถูกมือใหญ่เข้ากอบกุม  ร่างสูงรูดขึ้นรูดลงจนมันแข็งสู้มือ  ซองมินรีบเอามือเล็กหยุดการกระทำของมือที่กำลังปลุกอารมณ์เขาอยู่

“ อ๊ะ...อ๊า...อ๊า..อย่าจับตรงนั้น... ”  ซองมินครางออกมาอย่างอ่อนแรง  หายใจเหนื่อยหอบด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจ  อารมณ์ที่คั่งอยู่ในร่างเขามันคืออะไรงั้นเหรอ  ทำไมเขาถึงควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้เลย  ทำไมมันถึงตอบสนองคนตรงหน้านัก  ทั้งน่าหงุดหงิดและน่าอาย  ถึงปากจะร้องห้ามแต่ดันมีเสียงครางน่าเกลียดๆหลุดออกมา  

“ ไม่ได้หรอก...มันแข็งขึ้นมาแล้ว...ฮึๆ”  ใบหน้าหล่อของคยูฮยอนปรากฏยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก  สายตาคมมองอีกฝ่ายอย่างเยาะเย้ยและดูถูก  ซองมินนายต้องการขนาดนี้แล้วยังจะปฏิเสธอีก  นายน่ะทำตัวเองน่าสมเพชที่สุด

“ คุณคยู...พอเถอะ...ฮึก...ฮึก ”  ซองมินร้องวอนขออย่างสุดเสียง  แต่คยูฮยอนกลับยิ่งบีบเน้นและรูดเร็วขึ้นไปอีก  จนร่างอวบบิดเร่าไปมาเพื่อถ่ายเทความเสียวซ่าน  มือเล็กทั้งผลักและใช้กำปั้นเล็กทุบหน้าอกของร่างสูงสุดแรง  แต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

เมื่อทำอะไรคยูฮยอนไม่ได้  มือเล็กเปลี่ยนมาจิกหมอนและผ้าปูที่นอนจนมันยับยู่ยี่  ซองมินเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะปลดปล่อย  เพราะการปลุกเร้าของร่างสูงทำให้เขารู้สึกอึดอัด  เมื่อใกล้จะถึงจุดนั้น  มือใหญ่ก็หยุดเอาดื้อๆ  ทำให้ร่างที่นอนอยู่บิดกายเร่าไปมาเพราะอารมณ์ที่มันคั่งค้างอยู่ข้างใน  คยูฮยอนมองมาอย่างชอบใจ  ใบหน้าหล่อยิ้มให้กับปฏิกิริยาตอบสนองของซองมิน  มือหนาแกล้งลูบไล้ที่ขาขาวเนียนของอีกคน ก่อนที่จะจับแยกออกและแทรกเข้ามาตรงกลาง  นิ้วเรียวยาวสองสามนิ้วถูกสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบของซองมิน  สายตาคมมองอาการกระตุกของอีกฝ่ายอย่างไร้ซึ่งความเห็นใจและความสงสาร

“ เจ็บ...ฉันเจ็บ...ฮึก...อื้อ...อ๊ะ ”  ซองมินร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด  เขายันกายขึ้นนั่ง  กำปั้นเล็กทุบไหล่กว้างอย่างรัวๆ  เพื่อให้คยูฮยอนเลิกทำร้ายเขาสักที  ใบหน้าสวยขาวซีดและเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ  คนตัวเล็กถูกกดร่างให้นอนลงไป  ไม่เท่านั้นนิ้วเรียวยาวยังถูกเพิ่มจำนวนและขยับเข้าออกเร็วยิ่งขึ้น  มันหนักหน่วงและรุนแรงเหลือเกิน

เมื่อช่องทางนั้นเริ่มชื้นได้ที่  คยูฮยอนปลดกางเกงของเขาออกลงแค่ครึ่ง  ร่างสูงจับแก่นกายของตัวเองบีบคลึงไปมา  ก่อนที่จะเอาส่วนนั้นเข้าไปในช่องทางสีชมพูจนสุด

ตากลมคู่สวยเบิกกว้าง  ร่างอวบผวาลุกขึ้นนั่ง  ทั้งทุบทั้งจิกข่วนทั้งผลักอกแกร่งของอีกคน  เพื่อให้ออกไปจากตัวเขา  แต่ก็ถูกกดให้นอนลงไปอีกเช่นเดิม  คยูฮยอนกำลังมีความสุขที่ได้เล่นสนุกกับร่างของซองมินโดยไม่สนว่าคนใต้ร่างเขาจะเจ็บและทรมานแค่ไหน  ตอนนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้นและไม่ต้องการให้คนตัวเล็กมาขัดเขาด้วย

ความคับแคบของช่องทางร้อนทำให้คยูฮยอนครางเสียงต่ำออกมา  มันกระตุ้นอารมณ์ในกายร่างสูงให้เพิ่มสูงขึ้น  แก่นกายขยับเข้าออกช้าๆก่อนที่จะเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้น  ยิ่งเร็วช่องทางร้อนก็ยิ่งตอดรัดแรงขึ้น  ความเสียวซ่านจากการถูกเสียดสีมันยิ่งทำให้ความสุขสมในอารมณ์พุ่งขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่

“ ฮึก...ฮือ...อื้อ...ฉันเจ็บ...เจ็บ...ได้โปรดเอาออกไป...ออกไป ”  ปากเล็กอ้อนวอนด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบ  ร่างอวบสั่นไหวไปตามแรงกระแทก  มือเล็กจิกลงที่ไหล่กว้างและข่วนเป็นทางยาวไปมาอยู่หลายครั้ง เรียวขาขาวแยกกว้างขึ้นเพื่อลดความเจ็บปวดที่ได้รับจากการถูกรุกรานอย่างรุนแรงและอุกอาจ  ซองมินร้องครวญกระท่อนกระแท่น  เมื่อถูกกระแทกเข้าด้วยแรงที่มีมากมายของอีกฝ่ายจนร่างกายสะเทือนไปแทบทั้งร่าง  ความเจ็บปวดเริ่มถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่าน  แต่เขาไม่ต้องการมัน  ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย  เกลียดทั้งคยูฮยอนที่เอาแต่ใจเกลียดทั้งร่างกายตัวเองที่ไม่ยอมเชื่อฟังเขาสักนิด

“ อืม...อืม...อ่า...อ่า...อ... ” คยูฮยอนครางอย่างเป็นสุข  เขาสุขสมในอารมณ์บนความทุกข์ของซองมิน  ร่างสูงกระแทกเข้ามาโดยไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุดง่ายๆ  ยิ่งกระแทกก็ยิ่งเพิ่มความเสียวกระสันจากการที่ถูกช่องทางแคบสีชมพูบีบรัด  เสียงครางหวานปนเสียงกายร้อนที่กระทบกันยิ่งทำให้อารมณ์ดิบพุ่งสูงขึ้นแบบฉุดไม่อยู่

“ อ๊ะ...อ๊า...อ๊า...อ..อ...ฮึก...ฮื้อ..”

“ ร้องดังกว่านี้อีกสิ...ซองมิน ”

“ ไม่...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า...อ...อ ” ปากของซองมินปฏิเสธ  แต่ไม่เท่าไหร่ก็หลุดเสียงครางแย่ๆออกมาจนได้  ใบหน้าสวยเบือนหน้าหนีใบหน้าหล่อของอีกคนที่กำลังมีความสุขบนร่างกายเขา

ความอึดอัดตรงปลายแก่นกาย  ทำให้คยูฮยอนอยากจะปลดปล่อยมันเต็มที่  โดยไม่สนว่าคนข้างใต้จะรับความรุนแรงจากการกระแทกของเขาไหวมั้ย  ร่างสูงกระแทกเข้าไปจนสุดแล้วถอนออกมาจนร่างอวบผวาสั่นไปทั้งตัว  ก่อนจะกระแทกเข้าอย่างถี่และเร็วไร้ซึ่งความเมตตาปราณีใดๆทั้งสิ้น

ร่างอวบสั้นไหวไปทั้งร่าง  มันเจ็บปวดเหลือเกิน  เกินกว่าที่เขาจะทนได้แล้ว  หัวใจเต้นเร็วและรัวกับ ร่างกายที่เจ็บเหมือนร่างกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ  ขาขาวเนียนอ่อนแรง  จนเมื่อยล้าและเจ็บไปทั้งสะโพกมน  คนตัวเล็กหมดเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านอีกคนที่ยังทำร้ายเขาไม่หยุด  สติที่มีมันเริ่มเลือนลางลงไปทุกที 

คุณคยูฮยอน...ทำไมถึงโหดร้ายอย่างนี้  ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย  มีความสุขบนความทุกข์ของฉันมากใช่มั้ย  สักวันฉันจะทำให้คุณทุกข์ยิ่งกว่าฉันอีก  ฉันเกลียดคุณ...คุณคยูฮยอน... ซองมินละเมอเพ้อขึ้นมาในใจ  ก่อนที่ตากลมคู่สวยจะถูกปิดลง  เขาสลบหมดสติไป

คยูฮยอนทีไม่ได้สนใจอะไรกระแทกจังหวะสุดท้าย  เขากระตุกให้ของเหลวสีขาวขุ่นปล่อยออกมาภายในช่องทางร้อนนั้น  มันมีปริมาณมากจนไหลล้นปนไปกับเลือดเลอะบนที่นอน  เมื่อสุขสมอย่างที่ใจต้องการ  ร่างสูงถอดแก่นกายของตนออก  ใบหน้าหล่อเงยมามองร่างอวบที่นอนแน่นิ่งอยู่ 

“ สลบไปตั้งแต่ตอนไหนกัน...ซองมิน...ซองมิน ”  มือใหญ่ตบแก้มใสของอีกคนเบาๆ  เมื่อคนตัวเล็กไม่ตอบสนองกลับ  ทำให้เขาแน่ใจแล้วว่าอีกคนสลบไปจริงๆ  สายตาคมมองร่างขาวอวบที่มีรอยแดงเป็นจ้ำอยู่เต็มตัวอันเกิดจากการกระทำของเขาอย่างพอใจ  แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ที่อีกคนสลบไปก่อน  ไม่งั้นเขาคงจะมีเวลาเล่นสนุกกับร่างของอีกฝ่ายมากกว่านี้  คยูฮยอนที่ไร้ซึ่งความรู้สึกผิดติดใจร่างกายของซองมินโดยไม่รู้ตัว  นิ้วเรียวยาวไกล่เกลี่ยไปทั่วบนใบหน้าสวย  มือใหญ่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของคนที่นอนหลับใหลอยู่  ก่อนที่จะเดินจากไป...

“ ซองมิน...เกมของเรายังไม่จบแค่นี้หรอก  ฉันไม่ยอมปล่อยนายไปง่ายๆ  เมื่อนายอยากก้าวเข้ามาในชีวิตฉัน  นายก็ต้องร่วมเล่นเกมนี้ไปฉันด้วย  จนกว่าเราจะได้ผู้ชนะที่แท้จริง ” ร่างสูงกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์กับคำพูดที่ไม่ธรรมดาจากความคิดของเขาเอง

    

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 ตามอ่านได้ที่ http://my.dek-d.com/hua-yang/writer/view.php?id=781477

***Love,or not ???***[NC] :: Chapter7

***Love,or not ???***[NC] :: Chapter7




[Kyuhyun X Sungmin]

ขายาวก้าวเดินพาคนตัวเล็กไปอย่างรวดเร็วจนก้าวตามเกือบไม่ทัน  แม้จะดิ้นเท่าไหร่  ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนหันกลับมามอง มือใหญ่บีบข้อมือขาวจนขึ้นเป็นสีเลือด  เพียงไม่นานก็มาถึงห้องพัก  ก่อนจะผลักร่างอวบให้แนบชิดกับผนังห้อง  มือเล็กทั้งสองข้างถูกล็อกขึ้นไว้ข้างตัว  แล้วคนตัวสูงกว่าตามทาบทับเข้ามาใกล้แทบจะไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน  ยังไม่ทันที่คนถูกเอาเปรียบจะได้เอ่ยอะไรออกมา  กลีบปากหนาก็จงใจบดเบียดปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ  บดขยี้เข้าหารุนแรงโหดร้ายจนน้ำตาที่บ่งบอกความเสียใจค่อยๆไหลออกมาช้าๆไม่ขาดสาย  มันช่างต่างกับสัมผัสอ่อนโยนเมื่อครั้งก่อนที่ทำให้หัวใจสองดวงสั่นไหวไปด้วยกัน  แต่ตอนนี้มันคือการกระทำที่กำลังบั่นทอนหัวใจคนทั้งคู่ให้อ่อนแอลงเรื่อยๆ        

อากาศหายใจที่น้อยลงไปจนติดขัด  ทำให้ริมฝีปากนุ่มนิ่มเผยอขึ้นมาเล็กน้อย  ลิ้นชิ้นอุ่นร้อนสบโอกาสก็รีบตวัดเข้าไปรุกล้ำโพรงปากหวาน  เกี่ยวรัดพัวพันอยู่กับลิ้นชิ้นเล็กที่พยายามหนีอยู่อย่างนั้น  เมื่อตักตวงความหวานจากข้างในจนพอใจ  ก็ลอบออกมาลิ้มรสริมฝีปากที่กำลังชุ่มฉ่ำ  ดูดเม้มอย่างหนักจนเจ็บระบมไปทั้งบริเวณนั้น 

ร่างกายที่กำลังอ่อนแรงลงไปทุกขณะพยายามฝืนตัวเองต่อต้าน  แสดงออกให้รู้ว่ามันเกินจะรับไหวแล้ว  แม้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่สนใจในสิ่งที่เขาขอร้อง  คนเอาแต่ใจก็ยังกดจูบลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ราวกับว่าเป็นสิ่งที่เขาคนเดียวเท่านั้นมีสิทธิ์ครอบครอง  แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมละไปง่ายๆ  พยายามไปเรื่อยๆจนอยู่ในสภาพไร้ซึ่งกำลังจะปฏิเสธอีกแล้ว  ร่างทั้งร่างทรุดฮวบลงไป  ก่อนลำแขนแข็งแกร่งจะเหนี่ยวรั้งร่างอ่อนปวกเปียกเอาไว้ในอ้อมกอด  มือใหญ่เชิดใบหน้าขาวซีดที่ตอนนี้มีหยดน้ำเปรอะเปื้อนไปทั้งพวงแก้มใส  ดวงตาคมเข้มสบกับดวงตาสีอ่อนที่กำลังสั่นระริกฉายแววความเศร้าสะท้อนอยู่ข้างใน  ซองมินไม่หลบหันหน้าหนี  ทั้งที่ไม่อยากมองอีกคนเลยด้วยซ้ำ  แต่ต้องทำ  แม้ร่างกายจะเสียเปรียบ  แต่เขาไม่คิดยอมแพ้จะสู้อย่างสุดกำลังที่หัวใจดวงนี้จะทำได้

“ ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้นายเข้าใกล้ยุนโฮอีก...เข้าใจมั้ย ”

“ ไม่!!!  ฉันไม่เข้าใจ ” เสียงใสโต้ตอบอย่างดื้อดึง

“ อย่ามาทำเป็นอวดเก่งนะ...ซองมิน  ”

“ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ ”

“ ทำไมนายถึงดื้อนักนะ...ซองมิน  ฉันไม่อยากให้นายอยู่ใกล้กับมัน นายทำแค่นี้ไม่ได้รึไง ”

“ ทำไมล่ะ ทำไมฉันถึงจะอยู่ด้วยกันกับยุนโฮไม่ได้  คุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของฉันนะ ”

“ หยุดพูดถึงชื่อมันสักที ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขู่เสียงเรียบ  ฟันคมขบกันแน่น พยายามอดทนกดความไม่สบอารมณ์ของตัวเองที่ตอนนี้กำลังถูกขัดใจ  คนอย่างเขาไม่เคยต้องทนอะไรแบบนี้  แต่แค่เห็นน้ำตาของคนตรงหน้าที่ไม่ยอมแห้งเหือดไปสักที  ก้อนเนื้อหน้าอกซ้ายก็บีบตัวจนอึดอัดไปหมด  ยิ่งทำให้เขาต้องเก็บซ่อนอาการที่เป็นเอาไว้  อย่าใจอ่อนนะ...คยูฮยอน  น้ำตาเขามันทำอะไรนายไม่ได้หรอก 

“ ไม่หยุด!!! คุณมีเหตุผลอะไรก็บอกมาสิ แค่เอ่ยปากสั่งไร้เหตุผลแบบนี้ ฉันว่าฟังไม่ขึ้นหรอกนะ ” ปากอิ่มยังต่อคำไม่เลิก  ไม่เกรงกลัวสายตาคมดุที่จ้องมองมาอย่างเอาเรื่องเมื่อคำขัดใจถูกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ เพราะตัวนายเป็นของฉัน  ฉันจะไม่ยอมให้ใครใช้ร่วมกับฉัน  ฉันเป็นเจ้าของร่างกายนายโดยสมบูรณ์ ” น้ำเสียงมั่นคงหนักแน่นเต็มไปด้วยความมั่นใจ  ยิ่งทำให้อีกคนหมันไส้และหดหู่ได้ในขณะเดียวกัน

“ ถึงคุณจะว่าอย่างนั้น  มันก็แค่ร่างกายฉัน  แต่หัวใจฉันไม่ได้เป็นของคุณซะหน่อยหนิ  ถ้าฉันอยากจะอยู่ใกล้ใคร  มันก็เป็นไปตามใจที่ฉันต้องการ  ฉันจะรักใคร ชอบใคร เกลียดใคร มันก็เป็นสิทธิ์ของหัวใจของฉันที่คนอย่างคุณไม่มีวันจะได้เป็นเจ้าของ ” คนตัวเล็กว่าอย่างเชิดใส่  แม้จะเจ็บกับสิ่งที่ร่างสูงใช้มันย้ำกับเขาอยู่ได้แบบนั้น  แต่ก็ยังจะดื้อต่อไปโดยไม่สนอารมณ์ของอีกฝ่ายที่กำลังเริ่มเดือดขึ้นมาเรื่อยๆ     

“ พูดแบบนี้ชอบมันรึไง…ห๊ะ!!! ” เส้นความอดทนขาดสะบั้นลงแทบจะทันที  คำพูดจากริมฝีปากอิ่มที่แดงและบวมเจ่อกล้าพูดใส่เขาอย่างไม่เกรงกลัว  มันเสียดแทงใจให้ทรมานไปทั่ว  เจตนาที่สื่อว่ายุนโฮคือคนที่ซองมินอยากให้ใจ  เขาก็แทบจะทนรับฟังมันไม่ได้  รู้สึกเหมือนโดนดูถูกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด  ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าหัวใจของ ‘อีซองมิน’ คือเครื่องเดิมพันที่คนอย่าง ‘โจวคยูฮยอน’ จะไม่มีวันได้ครอบครองอย่างง่ายดาย

ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด  ยิ่งรับรู้ก็ยิ่งเจ็บ  ก้อนเนื้อหน้าออกซ้ายทำงานหนักกว่าเดิม  มันบีบอัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออกมากขึ้นทุกที อาการเจ็บแปลบกำเริบขึ้นมาเรื่อยๆ  ความโกรธทำให้เขาแทบบ้าคลั่งจนยากจะควบคุม  รู้แต่ว่าไม่พอใจ...ไม่ชอบใจ...ไม่อยากยอมรับอะไรเลย  แต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปง่ายๆ  หัวใจของนาย...เมื่อฉันไม่ได้  ฉันก็จะเป็นคนทำลายมันเอง  ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เอาไปได้ทั้งนั้น!!! 

“ คงงั้นมั้ง ฉันว่ามันก็ไม่ต่างกับเรื่องของคุณกับคุณแจจุงหรอก ”

“ ไม่ใช่เรื่องที่นายต้องมายุ่ง  ไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่าพูดแบบนี้ ”

“ ใช่สิ คนมาทีหลังมันจะไปรู้เรื่องอะไรล่ะ  แล้วคนมาทีหลังก็เป็นได้แค่ที่รองรับอารมณ์ของคุณเท่านั้นแหละ!!! ” เสียงใสตะคอกใส่อย่างเหลืออด  ความรู้สึกที่เป็นเพียงแค่คนนอกยิ่งชัดเจน  มันบอกเขาได้ดีว่าเขาห่างไกลจากความรู้สึกของอีกคนมากแค่ไหน  

“ รู้ตัวก็ดีแล้ว...เพราะนาย...มันก็เป็นได้แค่นี้... ”          

“ ฉันรู้ดีว่าฉันอยู่ในฐานะอะไร  แต่ฉันจะไม่ทำตามคำสั่งอะไรของคุณทั้งนั้น!!! ” ยิ่งได้ยินเสียงตอกย้ำสิ่งที่เขาเป็น  ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่แทบจะหยุดไปซะดื้อๆ  บาดแผลในใจเหมือนถูกกรีดลึกลงไปอีก  แต่ความน้อยใจที่เอ่อท่วมอยู่เต็มอกมันทำให้เขาดื้อรั้นใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ  ไม่สนว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแล้ว

“ อยากดื้อกับฉันนักใช่มั้ย!?...ดี...งั้นไม่ว่านายจะขอร้องอะไรหลังจากนี้  ฉันก็จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!!! ” เสียงทุ้มต่ำดุดันฟาดฟันราวสายฟ้าพิฆาต  พายุอารมณ์โหมกระหน่ำพร้อมพังทลายทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า  เพียงชั่วพริบตาก็เหวี่ยงซัดเอาร่างอ่อนแอกระแทกลงบนเตียงหลังใหญ่ที่อีกชั่วครู่มันจะกลายเป็นที่สังเวยร่างร่างนี้อย่างไม่มีแม้เยื่อใยแห่งความเมตตาใดใดทั้งปวง

“ คุณคยูฮยอน...อย่านะ...ฮึก...ฮึก...ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้เลย... ” เสียงเล็กเอ่ยอ้อนวอนแทบสิ้นคำเจือสะอื้นจนน่าสงสาร  น้ำใสๆทะลักออกมาเป็นสาย  ใจดวงน้อยสั่นไหววูบเหมือนวิญญาณที่กำลังจะหลุดออกจากร่าง  ราวกับว่าต้องมนต์ดำของปีศาจที่กำลังดูดกลืนพลังของเขาไป  สิ่งที่เขารู้สึกในตอนนี้การกระทำของชายหนุ่มที่เขารู้จักไม่ต่างอะไรกับปีศาจแสนร้ายกาจเลยสักนิด  อาภรณ์สิ่งปกปิดเรือนกายถูกทึ้งดึงให้พ้นทางอย่างไม่ใยดี  บ่งบอกถึงชะตากรรมที่เขาต้องเจออีกในไม่ช้า สายตาดุดันที่จ้องมาราวกับว่ากระหายเลือดเนื้อตรงหน้าทำให้ความมืดบอดยิ่งเข้าเกาะกินหัวใจไม่แพ้ร่างกายที่กำลังจะแหลกคามือผู้ชายคนนี้

“ ฮึๆ...” เสียงทุ้มต่ำหัวเราะกระหยิ่มอยู่ในลำคอ  ร่างสูงแสดงถึงอำนาจแห่งความเป็นชายคร่อมทับเหนือร่างอ่อนโรย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยฉายความร้ายกาจที่ปีศาจอย่างเขาพร้อมจะปลดปล่อยโดยไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความเห็นใจ  แก่นกายขนาดใหญ่ดุนดันเข้าไปในช่องทางคับแคบจนสุด  ร่างอวบดิ้นพรากๆกับความเจ็บปวดที่กำลังฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น  แรงกระแทกกระทั้นรุนแรงกับจังหวะถี่รัวที่เข้ามาหาอย่างไม่ปราณีร่างที่เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

ใบหน้าคมคายแสนร้ายกาจเข้าประชิดใบหน้าซีดเซียวที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตา  กดจูบที่ริมฝีปากอิ่มที่โดนทำร้ายไปก่อนหน้าอย่างหนักหน่วง  ฟันคมขบกัดจนมีน้ำสีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก  ลิ้นชิ้นอุ่นโลมเลียลิ้มรสของเหลวมีสีนั้นอย่างไม่สนใจ  กลับลากไล้ลงมาต่อตรงลำคอขาว  กลิ่นหอมอันเย้ายวนเชิญชวนให้ชายหนุ่มดูดเม้มทิ้งรอยทุกที่ที่ผ่านไป  มือใหญ่ลูบไล้แผ่นอกบาง  สะกิดเข้าที่ตุ่มไตสีชมพู  ดึงเคล้นตามแรงอารมณ์อย่างเอาแต่ใจ  ก่อนที่กลีบปากหนาจะเข้าครอบครองดูดดึงจนแข็งขึ้นมา  มือใหญ่เลื่อนไปกอบกุมแก่นกายเล็กซักรูดขึ้นลงจนเริ่มมีน้ำสีขุ่นไหลออกมาตรงปลาย  ในขณะที่จังหวะสอดใส่ก็ยังคงดำเนินไปพร้อมกัน  ร่างอวบกำลังได้รับความเสียวซ่านไปทั้งร่าง  แต่ไม่เลยสักนิดที่เขาจะมีความสุขกับมัน 

คนที่เป็นแค่ที่รองรับอารมณ์ไม่มีสิทธิ์จะได้รับความรักสักนิดเลยเหรอ...คุณคยูฮยอน  คนใจร้าย...ฉันไม่อยากรักคุณ  แต่ตอนนี้ฉันกำลังเจ็บ  เพราะคุณไม่...รักฉัน...ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้...ทำไม...            

“ ฮึก...ฮึก...เจ็บ...ฮื้อๆ ” เสียงครวญครางปนสะอื้น  น้ำตาไหลอาบแก้มแล้วอาบแก้มเล่า  ไม่มีทีท่าจะหยุดลงได้เลย  น้ำตาที่พรั่งพรูกำลังเอ่อท่วมหัวใจ   ซ้ำเติมความบอบช้ำให้ยิ่งระบมหนัก  เจ็บไปทั้งก้อนเนื้อหน้าอกซ้ายที่แทบจะหยุดทำงานได้ทุกเมื่อ   ความทรมานแผ่ซ่านไปทั่วสรรพภางค์  ในขณะที่ร่างไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน  ไม่มีแล้วการต่อต้าน  ไม่มีแล้วความสนใจว่าร่างนี้จะเป็นอย่างไร  มีแต่ความเสียใจที่คร่าจิตวิญญาณให้ออกจากร่างทีละนิดๆ 

“ อะ...อ่ะ...อ๊า...ฮึก...ฮึก...” แม้เสียงแห่งความเจ็บปวดเขาจะห้ามไม่ให้มันหลุดออกมาไม่ได้  แต่คนตัวเล็กก็ยอมปล่อยตัวเองให้อยู่ในการควบคุมของร่างสูงอย่างไม่คิดจะร้องขออะไรอีกต่อไป  เมื่อมีชีวิตแต่ไม่มีจิตใจ  อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์  ร่างกายซึมซับสัมผัสโหดร้ายมามากแค่ไหน  เขาอยากให้มันฆ่าเขาให้ตายเร็วมากเท่านั้น  ไม่อยากรับรู้  ไม่อยากต้องทน  ไม่อยากติดอยู่ในวังวนที่ยากจะหนีพ้นเช่นนี้

ผนังบางข้างในปริจนฉีกขาด  เลือดสีแดงฉานซึมออกมาเรื่อยๆ  แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้คนใจร้ายหยุดการกระทำ  สะโพกมนถูกเคล้นคลึงมากขึ้น  เพียงครู่เดียวเรียวขาขาวถูกชันขึ้นไปแทบจะชิดใบหน้า  พร้อมความใหญ่โตที่รุกล้ำเข้ามาลึกกว่าเดิม  ช่องทางอุ่นร้อนตอดรัดแน่น  ยิ่งสร้างความพอใจให้กับชายหนุ่ม  มือใหญ่ที่ชักรูดแกนกลางกายเล็กที่กำลังชูชันเร่งจังหวะขึ้น  คยูฮยอนกระตุกเพียงไม่กี่ครั้ง  ของเหลวสีขาวขุ่นที่ไหลจากของเขาและอีกคนปะปนกับของเหลวมีสีที่เลอะออกมาก่อนหน้า  ทะลักเข้ามาในร่างกายของซองมินและเปรอะเต็มพื้นเตียงขาวจนมันขึ้นสี   ร่างทั้งสองร่างหายใจเหนื่อยหอบ  เสียงหอบของทั้งคู่ดังสลับกันไปมาดังก้องอยู่ในห้องพักสุดหรูของโรงแรม

“ เก่งดีหนิ...ที่ไม่เซ้าซี้เอ่ยปากอ้อนวอนฉัน  ”

“…” ซองมินไม่ตอบอะไร  ไม่แสดงสีหน้าใดใดทั้งสิ้น  ดวงตาสีอ่อนเหลือบมองคนเหนือร่างสักพัก  ก็เบือนหน้าหนี  ท่าทางเฉยชาและเย็นชาที่แสดงออกมายิ่งทำให้คนเอ่ยปากพูดหงุดหงิด  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้น  ก่อนที่ร่างได้เปรียบจะกระชิดเข้าไปใกล้อีก

“ แต่นายก็เก่งให้มันได้ตลอดก็แล้วกัน  เพราะมันยังไม่จบ...แค่นี้ ”  สิ้นเสียง ร่างสูงดันกระแทกตัวเข้าไปให้ร่างบอบช้ำได้ทรมานอีกครั้งอย่างไร้ซึ่งความสงสาร

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ตามอ่านได้ที่  http://my.dek-d.com/hua-yang/writer/view.php?id=781477