***Love,or not ???***[NC] :: Chapter2
[Kyuhyun X Sungmin]
คยูฮยอนไม่รอช้ารีบเข้าไปปลดกระดุมเสื้อของซองมินออกจนหมด
เผยให้เห็นหน้าอกขาวเนียนซึ่งมันปลุกอารมณ์ดิบของเขาได้เป็นอย่างดี กลีบปากหนาเข้าครอบครองยอดอกสีชมพู
เขาดูดเม้มอย่างรุนแรงจนทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว ร่างอวบบิดกายเร่าไปมาอยากจะดิ้นต่อสู้ แต่ก็ทำไม่ได้เขาอ่อนแรงเกินไป
ฟันคมขบกัดจนคนตรงหน้าร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด
“
โอ๊ย...อื้อ...อ...อ๊า...” ซองมินร้องครางเสียงแผ่วเบา เขาพยายามกลั้นเสียง เขาไม่อยากให้ใครคนอื่นได้ยินมันทั้งนั้น
ฉันมันน่าสมเพชที่สุดที่ทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้ คุณคยูฮยอนทำไมคุณถึงชอบรังแกฉันนัก ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ มันสนุกนักรึไง คนไร้หัวใจ!!!
“
ดีมาก...ซองมินรู้หน้าที่ดีหนิ
เก็บเสียงอย่าให้ใครได้ยิน
นอกจากฉันนะ ”
“
คนบ้า...คุณมันโรคจิต ” ซองมินด่ากลับ
แต่คยูฮยอนก็ทำเป็นไม่สนใจ
ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดใจเข้าไปอีก
ร่างสูงนั่งลงคร่อมร่างอวบ
เขาทับขาของอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ขยับตัวไปไหน
คยูฮยอนประกบจูบที่ริมฝีปากสวยอย่างดูดดื่มและหื่นกระหาย รสจูบที่แสนจะรุนแรงซองมินแทบจะรับมันไม่ไหวแล้ว ปากอิ่มเจ็บแสบเกินจะทน
ลิ้นชิ้นหนาอุ่นสอดแทรกเข้าไปตวัดและกวาดไปทั่วโพรงปากหวาน ลิ้นชิ้นเล็กพยายามหนีการไล่ต้อน
แต่ก็ไม่พ้นต้องเข้าไปกอดรัดเกี่ยวกับอีกฝ่ายอย่างเลี่ยงไม่ได้
ยิ่งจูบลึกเท่าไหร่ก็ยิ่งหวาน
คยูฮยอนรู้สึกอย่างนี้จริงๆ
ทุกครั้งที่ได้จูบซองมิน
เขาหยุดตัวเองไม่ได้
ความตั้งใจเดิมตั้งแต่แรกคืออยากแก้เผ็ดคนตัวเล็กที่อวดดีและไม่ยอมเขาก็เท่านั้น
แต่มันกลายเป็นเรื่องเลยเถิดจนเขาเองไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
ยิ่งมีอะไรกันแล้วเขาก็ยิ่งจะรุกหนักอีกฝ่ายมากกว่าเดิม ทั้งที่ปากก็บอกว่าเกลียดคนตรงหน้า
แต่ดันติดใจร่างกายของซองมินจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
ตอนนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้นเขาสนใจแค่คนตรงหน้าคนนี้เท่านั้น
จูบที่ยาวนานทำให้ซองมินเกือบจะขาดอากาศหายใจตาย ร่างอวบพยายามดิ้นให้อีกคน
รู้ว่าเขาจะไม่ไหวแล้ว คยูฮยอนจึงยอมละริมฝีปากออกมาเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็เริ่มไซ้ซอกคอขาวอันหอมหวาน ร่างสูงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆอย่างชอบใจ กลีบปากหนาเข้าคลอเคลียขบเม้มและดูดจนเกิดเป็นรอยแดงไปทั่วลำคอขาว
มือใหญ่ข้างหนึ่งลูบไล้หน้าอกสวยไปมาอย่างเบามือทำให้ร่างอวบขนลุกซู่ขึ้นมา ส่วนอีกข้างก็เลื่อนลงมาลูบส่วนที่เป็นแก่นกายของคนตัวเล็กขึ้นๆลงๆ
“
โอ๊ะ! คุณคยู..พ..พ...พอเถอะ อย่าจับตรงนั้น
ได้โปรด...” ซองมินสะดุ้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ น้ำเสียงตะกุกตะกักร้องขอความเมตตา แค่นี้เขาก็จะรับมันไม่ไหวแล้ว เขาไม่อยากทรมานเพราะอารมณ์ที่กำลังจะถูกร่างสูงปลุกเร้า มันอึดอัดเป็นที่สุด ทำไมถึงอยากทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ ฉันไม่ชอบ คุณรู้บ้างมั้ย...คุณคยูฮยอน
“
... ” คยูฮยอนไม่ตอบอะไร ร่างสูงไม่สนใจคำร้องขอของอีกฝ่าย
เขาสนใจอยากจะทำตามความต้องการของตัวเองเท่านั้น ยิ่งซองมินขอร้องเขาก็ยิ่งทำให้มากกว่าเดิม มือใหญ่ที่ตอนแรกลูบอยู่ภายนอกเนื้อผ้าของกางเกง
ตอนนี้มือนั้นกำลังลูบและบีบคลำอยู่นอกกางเกงชั้นในบางๆตัวเดียว ร่างอวบบิดเร่าไปมาเพราะความอึดอัด เพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับเพิ่มขึ้นๆเรื่อยๆ
“
อ๊า...อื้อ...อ...อ...อ่า...” เสียงครางหวานๆเบาๆหลุดออกมาอีกครั้ง
แม้จะเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่มันก็สร้างความพอใจให้คนตัวสูงเป็นอย่างมาก
“
นายครางหวานขนาดนี้...จะไม่ให้ฉันไม่ทำแบบนี้ให้นายรึไงกัน ”
คยูฮยอนกลั้วหัวเราะในลำคออย่างสะใจ
“
ฉันไม่ได้ต้องการซะหน่อย ” ซองมินโวยวายกลับ เขาไม่ชอบคำพูดเหล่านี้เลย คุณจะทำให้ฉันอับอายขายหน้าไปถึงไหนกัน
“
นายไม่ต้องการ
แต่ฉันต้องการให้นายต้องการมัน ” ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มที่มุมปาก
ก่อนที่มือใหญ่จะเข้าสัมผัสเนื้อในแก่นกายของคนหน้าสวย ร่างสูงรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว เขาบีบเน้นและคลึงตรงปลาย คนตัวเล็กนั่งแทบไม่ติด ความรู้สึกมันอึดอัดจนอยากจะปลดปล่อยมันเต็มที่แล้ว
“
เร็วอีกได้มั้ย...ฉันไม่ไหวแล้ว ”
ร่างอวบเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัว
ทำเอาอีกฝ่ายอึ้งไป
คยูฮยอนไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้หลุดจากปากคนอย่างซองมิน
เมื่อความต้องการของซองมินตรงกับความต้องการของคยูฮยอน ร่างสูงก็ทำตามที่ร่างอวบขอทันที มือใหญ่ชักรูดอย่างเร็วและถี่
ของเหลวสีขาวขุ่นไหลพรั่งพรูออกมาเลอะชั้นในสีขาวและมันทะลักเต็มมือคนตัวสูง คนตัวเล็กหายใจหอบ เขารู้สึกโล่งสบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าสวยซบลงข้างฝาอย่างเหนื่อยอ่อน
“
อ๊ะ!!!” ร่างอวบที่ดูอ่อนแรงร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อร่างสูงใช้มือใหญ่ดึงรองเท้าที่เขาใส่อยู่ออก
และมือนั้นมันกำลังเขยิบขึ้นมาถึงขอบกางเกงของเขา
สายตาคมที่มองอีกฝ่ายอย่างโลมเลียทำให้คนตัวเล็กรู้สึกหวาดกลัว
คยูฮยอนคงจะไม่ทำเรื่องอย่างว่ากับเขาที่นี่หรอกนะ
ไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้ไปเองในหัว
ใจมันหวั่นๆมากๆ เพราะซองมินคาดเดาอารมณ์ของคยูฮยอนคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ
ความกลัวที่เข้าครอบงำทำให้คนตัวเล็กดิ้นไปมาอย่างสุดเรี่ยวแรงที่จะมี
แต่การดิ้นของเขาไม่ได้เป็นอุปสรรคของอีกคนเลยแม้แต่น้อย
มือใหญ่ถอดกางเกงทั้งชั้นนอกและชั้นในออกจนพ้นขาขาวเนียนไป เผยให้เห็นแก่นกายที่ชูชันขึ้นจากการถูกปลุกเร้าที่รุนแรง ของเหลวสีขาวขุ่นยังคงเลอะไปทั่วบริเวณนั้น
ซองมินก้มมองร่างขาวอวบที่ท่อนล่างกำลังเปลือยเปล่าอย่างสมเพชและเวทนาตัวเอง ตกอยู่ในสภาพภายใต้ร่างแบบนี้ เขาพอจะรู้อนาคตตัวเองแล้วล่ะว่าจะโดนอะไร สายตาที่เต็มไปด้วยความกลัวในตอนแรกแปรเปลี่ยนไป
ตอนนี้มันเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความแค้นใจ
“
นี่คือสิ่งที่คุณต้องการจากฉันใช่มั้ย...ร่างกายของฉัน
คุณจะทำอะไรกับมันก็ได้งั้นเหรอ มันเกินไปแล้วนะ
คุณคยูฮยอน คุณมันเลวที่สุด
อยากให้ฉันรักคนที่ฉันเกลียดอย่างคุณ
ไม่มีทาง!!! ฉันไม่มีวันรักผู้ชายที่ชื่อโจวคยูฮยอน
คนนี้เด็ดขาด !!! ”
“
ปากดีนักนิ
ฉันมันเลวแล้วไงล่ะ
ใครใช้ให้นายสะเออะมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันกัน ฉันไม่เคยต้องการคนอย่างนาย รู้เอาไว้ซะด้วยนะ ”
คยูฮยอนตอบกลับอย่างดุเดือด
อารมณ์โมโหพุ่งปรี๊ดขึ้นจนได้
คำพูดของนาย ทำไมมันถึงน่ายั่วโมโหอย่างนี้นัก
“
ถ้าไม่ต้องการฉัน...แล้วที่คุณทำกับฉันแบบนี้ มันหมายความว่ายังไง ”
ซองมินเอ่ยปากถามพร้อมกับกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
อารมณ์ตอนนี้มันจะไม่ไหวแล้วจริงๆ โกรธก็โกรธ เสียใจก็เสียใจ
“
ที่ฉันทำไป มันก็แค่เป็นส่วนหนึ่งในเกมระหว่างเรา ซองมิน...ร่างกายนายมันก็เป็นได้แค่ของเล่นในเกมนี้เท่านั้นแหละ
”
“
คุณดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ!!! ของเล่น
ของเล่นงั้นเหรอ ถ้าฉันมันเป็นแค่ของเล่น
คุณมันก็แค่ผู้ชายไร้น้ำยาคนหนึ่งเท่านั้น
ไม่มีความหมาย ไม่มีความสำคัญ สำหรับฉัน...คุณมันก็เป็นได้แค่นี้แหละ ” ซองมินโกรธมากจนเลือดขึ้นหน้า
ตัวสั่นโมโหเพราะความโกรธที่ระเบิดออกมา
เขาตอกกลับไปอย่างไม่ใยดี
คำพูดที่หลุดจากปากอีกฝ่ายมันทำให้ใจแทบจะลุกเป็นไฟ
ความโกรธและความเกลียดรวมกันเป็นหนึ่งเดียวในใจเขาตอนนี้
“
นายกล้าดูถูกฉันขนาดนี้เลยเหรอ...ซองมิน มันจะมากไปแล้วนะ!!!
” คยูฮยอนเองก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเช่นกัน เขากัดฟันกรอดๆด้วยความโมโห
มือใหญ่เข้าบีบต้นแขนเล็กแน่นจนซองมินเจ็บระบมไปทั้งแขน
สายตาคมจ้องอีกฝ่ายอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
เสียงทุ่มต่ำโวยวายเหวี่ยงใส่คนตรงหน้าอย่างไม่มียั้ง
“
ทีคุณยังดูถูกฉันเลยนิ...แค่นี้มันไม่มากไปหรอก แต่น้อยไปด้วยซ้ำ
สำหรับคนอย่างคุณ!!! ” ซองมินโต้ตอบอย่างไม่ยอมแพ้ ยิ่งทำให้ร่างสูงอารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิม
“
น้อยไปงั้นเหรอ!!!
ได้...ซองมินนายคงอยากให้ฉันทำให้นายเหมือนเมื่อคืนนี้ใช่มั้ย
ถึงได้ยั่วโมโหฉันนัก ฉันจะทำให้นายรู้จักว่าผู้ชายมีน้ำยาน่ะเป็นยังไง
ดูให้ดีก็แล้วกัน!!! ” หนุ่มหล่อไม่รอช้าปลดกางเกงของเขาลงถึงเข่าและเข้าหาร่างอวบทันที
มือใหญ่จับเรียวขาขาวทั้งสองข้างแยกจากกันและชันขาขาวเนียนขึ้น
คนตัวเล็กตกใจกับการจู่โจมเข้ามาของอีกฝ่าย เพราะขยับและสะบัดตัวไปมาเต็มที่
ทำให้อาการปวดที่สะโพกมนเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง
ร่างอวบนิ่งไปเขาขยับตัวมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
คยูฮยอนไม่รอช้า
เขาจับแก่นกายของตัวเองยัดเข้าไปจนช่องทางคับแคบของซองมินจนมิด ร่างอวบเจ็บปวดมากกว่าเดิม
สะโพกมนมันระบมไปหมด
แค่นี้ก็เจ็บเกินจะทนแล้ว ข้อมือเล็กที่ถูกมัดขยับเลื่อนไปมาเพื่อระบายความเจ็บปวดเกิดเป็นรอยแดงๆ
มันเสียดสีกับเนคไทอย่างแรง
“
โอ๊ย...อื๊อๆ...อย่ามากกว่านี้เลย เจ็บจนจะไม่ไหวแล้ว ” ซองมินร้องโอดครวญอย่างทรมานใจ เขาพยายามห้ามปรามอีกฝ่าย แต่มีหรือที่คนตรงหน้าคนนี้จะเห็นใจ คยูฮยอนไม่สงสารซองมินเลยสักนิด
หลังจากที่นิ่งไปสักพัก ร่างสูงก็ชักแก่นกายเข้าออกอยู่เร็วรัวและถี่อย่างไร้ซึ่งความปราณี
จังหวะกระแทกที่รุนแรงและอุกอาจทำให้ร่างอวบสั่นสะเทือนไปทั้งร่าง
สะโพกมนขยับขึ้นลงตามที่ร่างสูงนำอย่างไม่มีหยุด
“
ไม่ได้หรอกนะ ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
“
โอ๊ยๆๆๆ...อื๊อ...อ๊า...อื้อ...อ่า ” เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดปนไปกับเสียงคราง มันฟังดูทรมานนัก
แต่คยูฮยอนกลับชอบที่จะฟังมันเป็นที่สุดในตอนนี้
ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มเจ้าเล่ห์กำลังมีความสุขที่จะได้สำเร็จความใคร่ที่ทำให้เขาสุขสมบนร่างกายนี้ ยิ่งกระแทกแรงเท่าไหร่
ช่องทางอุ่นร้อนก็ยิ่งตอดรัดแน่นขึ้นไปอีก
ความเสียวกระสันแผ่ซ่านไปทั่วกายของร่างสูง
“
อ่า...” เสียงทุ้มต่ำครางอย่างชอบใจ ใบหน้าหล่อเปรยยิ้มเล็กน้อย
ก่อนจะซุกเข้าหาซอกคอขาวอันหอมกรุ่น
ปากหนาดูดเม้มจนขึ้นเป็นรอยทับรอยแดงเดิมที่มีอยู่แล้ว เขาไล่จูบจากคางจนมาถึงที่ปากอวบอิ่มที่ยังคงบวมเป่ง
ร่างสูงดูดเลียหาความหวานในโพรงปากเต็มที่ ทำให้คนใต้ร่างหายใจติดๆขัดๆ เขาละฝีปากออกมาเล็กน้อย คนตัวเล็กได้รีบสูดหายใจเข้า แต่ไม่ทันไรกลีบปากหนาก็ประทับจูบลงมาอีกครั้ง
“
อื้อ...อื้อ...” เสียงต่อต้านในลำคอดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่ระคายหูคนฟังเลยสักนิด ซองมินจะขาดอากาศหายใจตายอยู่มะรอมมะร่อ ทันทีที่อีกฝ่ายละจูบไป
เขาก็ได้หายใจเข้าปอดได้นิดเดียว
เพราะคนตรงหน้าก็จะประกบริมฝีปากอิ่มอีก
ในขณะที่ความใหญ่โตแทรกเข้ามาในตัวของร่างอวบจนผนังบางปริจนเจ็บแสบ มันทรมานเกินจะทน มือใหญ่บีบเน้นสะโพกมนพร้อมกับจับยกขึ้นและกดลงให้แท่งเนื้อนั้นเข้าออกอย่างไม่สนใจว่าร่างอวบนี้จะทนรับมันได้มั้ย
เรียวขาขาวฉีกออกเพื่อลดความเจ็บปวดที่ถูกรุกรานอย่างหนัก คยูฮยอนก็ยังกระแทกเข้ามาไม่หยุดผ่านจุดเสียวกระสันหลายต่อหลายครั้ง
จนคนข้างใต้สะดุ้งตัวขึ้นแทบจะทุกครั้งที่ผ่านจุดนั้น อุณหภูมิองศาร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆ
เสียงแก่นกายเสียดสีกันกับช่องทางสีชมพูสวยที่อุ่นร้อนได้ที่ดังประสานกันอย่างต่อเนื่อง ยิ่งทำให้อารมณ์หนุ่มหล่อกระเจิงไปไกลกว่าเดิม
ตอนนี้เขาควบคุมอารมณ์วาบหวามในตัวเองไม่ได้แล้ว
“
ฮึก...ฮึก...เจ็บ...ฮื้อๆ ” ซองมินร้องสะอึกอื้น
ความรุนแรงที่ได้รับมันโหดร้ายจนเขาทนไม่ไหวแล้ว
น้ำใสๆคลอเต็มดวงตากลมคู่สวย
ไม่นานก็ไหลอาบแก้มนิ่มใส
เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดที่จะอายคนตรงหน้า น้ำตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ
ความเกลียดชัง ความแค้นใจ ความเจ็บปวด
และความทรมาน มันไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสาย
ทำไมคุณต้องทำกับฉันแบบนี้ ทำไมเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ มันเจ็บเจียนตายเลยคุณรู้บ้างมั้ย
หัวใจคุณทำด้วยอะไร ทำไมถึงโหดร้ายกับฉันนัก...คุณคยูฮยอน
ไม่ใช่แค่ร่างกายเท่านั้นแต่เป็นหัวใจดวงนี้ด้วยที่รู้สึกทรมาน เขาเกลียดร่างกายตัวเองที่ไม่ยอมเชื่อฟังเขาเลยเอาแต่ตอบสนองอารมณ์ของคนตรงหน้า
ร่างอวบทั้งร่างอยู่ในการควบคุมของร่างสูงคนที่เขาเกลียดเป็นที่สุด
ซองมินต่อต้านอะไรคยูฮยอนไม่ได้เลย มันยิ่งน่าหงุดหงิดใจ
ทำไมคนอย่างเขาต้องมาโดนทำแบบนี้จากคนที่ไม่ได้รักเขาเลยแม้แต่น้อย ทำไมกัน เกลียดฉันไม่ใช่เหรอ
ทำไมต้องอยากให้ฉันรักคนอย่างคุณด้วย!
เท้าเล็กลอยขึ้นมาเพราะแรงกระแทกกระทั้นของร่างสูง จังหวะแห่งความเจ็บปวดทรมานยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้และเสียงร้องขอให้หยุดการกระทำที่เลวร้ายนี่
ความเสียวซ่านเริ่มแทรกเข้ามาแต่คนตัวเล็กไม่ชอบมันเลย เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ มันทั้งอึดอัดและไม่สบายตัว ไม่อยากให้มันมาเกิดเพราะใครอีกคนนี้เลยจริงๆ
คยูฮยอนกระตุกเพียงสองสามครั้ง
ของเหลวสีขาวขุ่นและอุ่นไหลทะลักเข้ามาในร่างกายของคนตัวเล็ก พร้อมกับที่จังหวะนั้นได้หยุดลงไปด้วย
ร่างสูงหายใจหอบ ใบหน้าหล่อซุกลงไปกับหน้าอกขาวเนียนของอีกฝ่าย ซองมินเองก็หมดแรงและเหนื่อยหอบไปเช่นกัน
เสียงหอบของทั้งคู่ดังสลับกันไปมาและดังก้องในความเงียบในห้องน้ำเล็กๆที่ไม่มีใครสักคนย่างก้าวเข้ามา พวกเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ
ไม่มีใครลุกหรือขยับตัวไปไหน ทั้งคู่ยังอยู่ท่าเดิม
ส่วนนั้นก็ยังฝังอยู่ในกายของร่างอวบ
ราวกับว่าฉากๆนี้ถูกหยุดเวลาเอาไว้
“
ซองมิน...เกมของเรายังไม่จบง่ายๆหรอกนะ ”
“
แล้วเมื่อไรเกมบ้าๆนี้จะจบลงสักที... ” คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ดวงตากลมคู่สวยยังคลอไปด้วยน้ำตา
“
จนกว่านายจะออกจากชีวิตฉันไปนั่นแหละ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก
เพราะฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปให้ใคร ซองมินนายเป็นของของฉันคนเดียว จำไว้เลยนะ ”
สายตาคมเงยสบตากับอีกคน
จนคนที่ถูกจ้องต้องหลบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
ของของคุณ ฉันมันก็เป็นได้แค่สิ่งของสินะ
ทำไมไม่เห็นศักดิ์ศรีของฉันบ้าง
ถึงฉันจะเกลียดคุณมากแค่ไหนก็ตาม
แต่มันก็คงจะดีกว่าถ้าฉันได้เป็นคนสำคัญของคุณจริงๆ
คุณทำแบบนี้กับฉันเพียงแค่เพราะเห็นฉันเป็นของเล่นเป็นของสนุกๆที่คุณจะทำอะไรกับมันก็ได้
แล้วจะมีสักวันมั้ยที่คุณจะมองฉันมีค่ามากกว่านี้...คุณคยูฮยอน ตราบใดที่เกมของเรายังดำเนินอยู่ต่อไป ฉันจะไม่ยอมแพ้
ฉันจะทำให้คุณรู้ว่าคุณต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายมารักคนที่คุณเกลียด
แล้วคุณจะได้รู้ว่าความเจ็บปวดที่ฉันได้รับมันเป็นยังไง คอยดูก็แล้วกัน!!!
ซองมินไม่พูดอะไรตอบกลับไป
เอาแต่นั่งนิ่ง สายตากลมสวยเหม่อลอย
พร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลอาบแก้ม มันเหมือนจะไม่แห้งเหือดไปสักที เมื่อเห็นอีกคนอยู่ในสภาพแบบนี้ ทำให้คยูฮยอนไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“
มีอะไรกับฉันแล้ว นายยังมีหน้ามาทำเป็นเหมือนหมดอารมณ์ ฉันยังไม่เร้าใจพอใช่มั้ย ห๊า!!! นายอยากโดนอีกสินะ ”
การกระทำไปพร้อมกับคำพูดของเขา
ร่างสูงพยุงกายขึ้นกระแทกกายเข้ามาแรงๆอีกครั้ง
ช่องทางคับแคบที่ระบมอยู่ก่อนแล้วเจ็บหนักยิ่งกว่าเดิม
คยูฮยอนมองอาการกระตุกและสะดุ้งตัวของซองมินอย่างสะใจ
“
ฮึกๆ...พอเถอะ...ได้โปรด...มันเจ็บ ”
เสียงหวานเอ่ยขอร้องอย่างสะอึกสะอื้น
ได้โปรดเอาส่วนที่ขยายใหญ่อยู่ในร่างกายเขาออกไปสักที มันสุดจะเกินทนได้แล้ว!!!
“
ใครให้นายทำเป็นไม่สนใจฉันล่ะ...เพราะนายทำตัวนายเองทั้งนั้น ฉันจะลงโทษนาย...ซองมิน ”
พูดจบเขาก็ดันกระแทกตัวเข้าไปให้อีกคนได้ทรมาน
จังหวะรัวเร็วและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆอย่างไร้ซึ่งความสงสาร ทำให้คนตัวเล็กกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เสียงเนื้อกายที่กระทบกันดังขึ้นมาอีกครั้ง
มันดังเข้าโสตประสาทจนน่ารำคาญ ซองมินไม่อยากได้ยินมันเลย
ฟ้าเบื้องบนบอกผมที...ทำไมผมต้องมาเจอเขาด้วย
ทำไมผมต้องรู้สึกทรมานทั้งร่างกายและหัวใจขนาดนี้...มันทุกข์ทรมานเหลือเกิน...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตามอ่านได้ที่
http://my.dek-d.com/hua-yang/writer/view.php?id=781477
