***Love,or not ???***[NC] :: Chapter7
[Kyuhyun X Sungmin]
ขายาวก้าวเดินพาคนตัวเล็กไปอย่างรวดเร็วจนก้าวตามเกือบไม่ทัน แม้จะดิ้นเท่าไหร่ ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนหันกลับมามอง
มือใหญ่บีบข้อมือขาวจนขึ้นเป็นสีเลือด
เพียงไม่นานก็มาถึงห้องพัก
ก่อนจะผลักร่างอวบให้แนบชิดกับผนังห้อง
มือเล็กทั้งสองข้างถูกล็อกขึ้นไว้ข้างตัว
แล้วคนตัวสูงกว่าตามทาบทับเข้ามาใกล้แทบจะไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน ยังไม่ทันที่คนถูกเอาเปรียบจะได้เอ่ยอะไรออกมา กลีบปากหนาก็จงใจบดเบียดปากอิ่มอย่างเอาแต่ใจ บดขยี้เข้าหารุนแรงโหดร้ายจนน้ำตาที่บ่งบอกความเสียใจค่อยๆไหลออกมาช้าๆไม่ขาดสาย มันช่างต่างกับสัมผัสอ่อนโยนเมื่อครั้งก่อนที่ทำให้หัวใจสองดวงสั่นไหวไปด้วยกัน แต่ตอนนี้มันคือการกระทำที่กำลังบั่นทอนหัวใจคนทั้งคู่ให้อ่อนแอลงเรื่อยๆ
อากาศหายใจที่น้อยลงไปจนติดขัด ทำให้ริมฝีปากนุ่มนิ่มเผยอขึ้นมาเล็กน้อย
ลิ้นชิ้นอุ่นร้อนสบโอกาสก็รีบตวัดเข้าไปรุกล้ำโพรงปากหวาน เกี่ยวรัดพัวพันอยู่กับลิ้นชิ้นเล็กที่พยายามหนีอยู่อย่างนั้น เมื่อตักตวงความหวานจากข้างในจนพอใจ ก็ลอบออกมาลิ้มรสริมฝีปากที่กำลังชุ่มฉ่ำ ดูดเม้มอย่างหนักจนเจ็บระบมไปทั้งบริเวณนั้น
ร่างกายที่กำลังอ่อนแรงลงไปทุกขณะพยายามฝืนตัวเองต่อต้าน แสดงออกให้รู้ว่ามันเกินจะรับไหวแล้ว แม้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่สนใจในสิ่งที่เขาขอร้อง คนเอาแต่ใจก็ยังกดจูบลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าเป็นสิ่งที่เขาคนเดียวเท่านั้นมีสิทธิ์ครอบครอง แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมละไปง่ายๆ พยายามไปเรื่อยๆจนอยู่ในสภาพไร้ซึ่งกำลังจะปฏิเสธอีกแล้ว ร่างทั้งร่างทรุดฮวบลงไป
ก่อนลำแขนแข็งแกร่งจะเหนี่ยวรั้งร่างอ่อนปวกเปียกเอาไว้ในอ้อมกอด มือใหญ่เชิดใบหน้าขาวซีดที่ตอนนี้มีหยดน้ำเปรอะเปื้อนไปทั้งพวงแก้มใส ดวงตาคมเข้มสบกับดวงตาสีอ่อนที่กำลังสั่นระริกฉายแววความเศร้าสะท้อนอยู่ข้างใน ซองมินไม่หลบหันหน้าหนี ทั้งที่ไม่อยากมองอีกคนเลยด้วยซ้ำ แต่ต้องทำ แม้ร่างกายจะเสียเปรียบ แต่เขาไม่คิดยอมแพ้จะสู้อย่างสุดกำลังที่หัวใจดวงนี้จะทำได้
“ ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้นายเข้าใกล้ยุนโฮอีก...เข้าใจมั้ย
”
“ ไม่!!! ฉันไม่เข้าใจ ” เสียงใสโต้ตอบอย่างดื้อดึง
“ อย่ามาทำเป็นอวดเก่งนะ...ซองมิน
”
“ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ ”
“ ทำไมนายถึงดื้อนักนะ...ซองมิน ฉันไม่อยากให้นายอยู่ใกล้กับมัน
นายทำแค่นี้ไม่ได้รึไง ”
“ ทำไมล่ะ ทำไมฉันถึงจะอยู่ด้วยกันกับยุนโฮไม่ได้ คุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของฉันนะ
”
“ หยุดพูดถึงชื่อมันสักที ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขู่เสียงเรียบ ฟันคมขบกันแน่น พยายามอดทนกดความไม่สบอารมณ์ของตัวเองที่ตอนนี้กำลังถูกขัดใจ คนอย่างเขาไม่เคยต้องทนอะไรแบบนี้
แต่แค่เห็นน้ำตาของคนตรงหน้าที่ไม่ยอมแห้งเหือดไปสักที ก้อนเนื้อหน้าอกซ้ายก็บีบตัวจนอึดอัดไปหมด
ยิ่งทำให้เขาต้องเก็บซ่อนอาการที่เป็นเอาไว้ อย่าใจอ่อนนะ...คยูฮยอน น้ำตาเขามันทำอะไรนายไม่ได้หรอก
“ ไม่หยุด!!! คุณมีเหตุผลอะไรก็บอกมาสิ
แค่เอ่ยปากสั่งไร้เหตุผลแบบนี้ ฉันว่าฟังไม่ขึ้นหรอกนะ ” ปากอิ่มยังต่อคำไม่เลิก
ไม่เกรงกลัวสายตาคมดุที่จ้องมองมาอย่างเอาเรื่องเมื่อคำขัดใจถูกเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ เพราะตัวนายเป็นของฉัน
ฉันจะไม่ยอมให้ใครใช้ร่วมกับฉัน ฉันเป็นเจ้าของร่างกายนายโดยสมบูรณ์ ” น้ำเสียงมั่นคงหนักแน่นเต็มไปด้วยความมั่นใจ ยิ่งทำให้อีกคนหมันไส้และหดหู่ได้ในขณะเดียวกัน
“ ถึงคุณจะว่าอย่างนั้น
มันก็แค่ร่างกายฉัน
แต่หัวใจฉันไม่ได้เป็นของคุณซะหน่อยหนิ
ถ้าฉันอยากจะอยู่ใกล้ใคร มันก็เป็นไปตามใจที่ฉันต้องการ ฉันจะรักใคร ชอบใคร เกลียดใคร
มันก็เป็นสิทธิ์ของหัวใจของฉันที่คนอย่างคุณไม่มีวันจะได้เป็นเจ้าของ ” คนตัวเล็กว่าอย่างเชิดใส่
แม้จะเจ็บกับสิ่งที่ร่างสูงใช้มันย้ำกับเขาอยู่ได้แบบนั้น
แต่ก็ยังจะดื้อต่อไปโดยไม่สนอารมณ์ของอีกฝ่ายที่กำลังเริ่มเดือดขึ้นมาเรื่อยๆ
“ พูดแบบนี้ชอบมันรึไง…ห๊ะ!!! ” เส้นความอดทนขาดสะบั้นลงแทบจะทันที คำพูดจากริมฝีปากอิ่มที่แดงและบวมเจ่อกล้าพูดใส่เขาอย่างไม่เกรงกลัว มันเสียดแทงใจให้ทรมานไปทั่ว เจตนาที่สื่อว่ายุนโฮคือคนที่ซองมินอยากให้ใจ เขาก็แทบจะทนรับฟังมันไม่ได้ รู้สึกเหมือนโดนดูถูกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าหัวใจของ ‘อีซองมิน’ คือเครื่องเดิมพันที่คนอย่าง ‘โจวคยูฮยอน’ จะไม่มีวันได้ครอบครองอย่างง่ายดาย
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งรับรู้ก็ยิ่งเจ็บ ก้อนเนื้อหน้าออกซ้ายทำงานหนักกว่าเดิม มันบีบอัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออกมากขึ้นทุกที
อาการเจ็บแปลบกำเริบขึ้นมาเรื่อยๆ ความโกรธทำให้เขาแทบบ้าคลั่งจนยากจะควบคุม รู้แต่ว่าไม่พอใจ...ไม่ชอบใจ...ไม่อยากยอมรับอะไรเลย แต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปง่ายๆ หัวใจของนาย...เมื่อฉันไม่ได้ ฉันก็จะเป็นคนทำลายมันเอง ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เอาไปได้ทั้งนั้น!!!
“ คงงั้นมั้ง ฉันว่ามันก็ไม่ต่างกับเรื่องของคุณกับคุณแจจุงหรอก ”
“ ไม่ใช่เรื่องที่นายต้องมายุ่ง ไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่าพูดแบบนี้ ”
“ ใช่สิ
คนมาทีหลังมันจะไปรู้เรื่องอะไรล่ะ
แล้วคนมาทีหลังก็เป็นได้แค่ที่รองรับอารมณ์ของคุณเท่านั้นแหละ!!! ” เสียงใสตะคอกใส่อย่างเหลืออด
ความรู้สึกที่เป็นเพียงแค่คนนอกยิ่งชัดเจน
มันบอกเขาได้ดีว่าเขาห่างไกลจากความรู้สึกของอีกคนมากแค่ไหน
“ รู้ตัวก็ดีแล้ว...เพราะนาย...มันก็เป็นได้แค่นี้...
”
“ ฉันรู้ดีว่าฉันอยู่ในฐานะอะไร แต่ฉันจะไม่ทำตามคำสั่งอะไรของคุณทั้งนั้น!!!
” ยิ่งได้ยินเสียงตอกย้ำสิ่งที่เขาเป็น ก้อนเนื้อที่เต้นอยู่แทบจะหยุดไปซะดื้อๆ บาดแผลในใจเหมือนถูกกรีดลึกลงไปอีก แต่ความน้อยใจที่เอ่อท่วมอยู่เต็มอกมันทำให้เขาดื้อรั้นใส่คนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ไม่สนว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแล้ว
“ อยากดื้อกับฉันนักใช่มั้ย!?...ดี...งั้นไม่ว่านายจะขอร้องอะไรหลังจากนี้ ฉันก็จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!!! ” เสียงทุ้มต่ำดุดันฟาดฟันราวสายฟ้าพิฆาต
พายุอารมณ์โหมกระหน่ำพร้อมพังทลายทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้า เพียงชั่วพริบตาก็เหวี่ยงซัดเอาร่างอ่อนแอกระแทกลงบนเตียงหลังใหญ่ที่อีกชั่วครู่มันจะกลายเป็นที่สังเวยร่างร่างนี้อย่างไม่มีแม้เยื่อใยแห่งความเมตตาใดใดทั้งปวง
“ คุณคยูฮยอน...อย่านะ...ฮึก...ฮึก...ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้เลย...
” เสียงเล็กเอ่ยอ้อนวอนแทบสิ้นคำเจือสะอื้นจนน่าสงสาร น้ำใสๆทะลักออกมาเป็นสาย ใจดวงน้อยสั่นไหววูบเหมือนวิญญาณที่กำลังจะหลุดออกจากร่าง
ราวกับว่าต้องมนต์ดำของปีศาจที่กำลังดูดกลืนพลังของเขาไป สิ่งที่เขารู้สึกในตอนนี้การกระทำของชายหนุ่มที่เขารู้จักไม่ต่างอะไรกับปีศาจแสนร้ายกาจเลยสักนิด อาภรณ์สิ่งปกปิดเรือนกายถูกทึ้งดึงให้พ้นทางอย่างไม่ใยดี บ่งบอกถึงชะตากรรมที่เขาต้องเจออีกในไม่ช้า
สายตาดุดันที่จ้องมาราวกับว่ากระหายเลือดเนื้อตรงหน้าทำให้ความมืดบอดยิ่งเข้าเกาะกินหัวใจไม่แพ้ร่างกายที่กำลังจะแหลกคามือผู้ชายคนนี้
“ ฮึๆ...” เสียงทุ้มต่ำหัวเราะกระหยิ่มอยู่ในลำคอ
ร่างสูงแสดงถึงอำนาจแห่งความเป็นชายคร่อมทับเหนือร่างอ่อนโรย มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยฉายความร้ายกาจที่ปีศาจอย่างเขาพร้อมจะปลดปล่อยโดยไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความเห็นใจ แก่นกายขนาดใหญ่ดุนดันเข้าไปในช่องทางคับแคบจนสุด
ร่างอวบดิ้นพรากๆกับความเจ็บปวดที่กำลังฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น แรงกระแทกกระทั้นรุนแรงกับจังหวะถี่รัวที่เข้ามาหาอย่างไม่ปราณีร่างที่เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ใบหน้าคมคายแสนร้ายกาจเข้าประชิดใบหน้าซีดเซียวที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตา กดจูบที่ริมฝีปากอิ่มที่โดนทำร้ายไปก่อนหน้าอย่างหนักหน่วง ฟันคมขบกัดจนมีน้ำสีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก ลิ้นชิ้นอุ่นโลมเลียลิ้มรสของเหลวมีสีนั้นอย่างไม่สนใจ กลับลากไล้ลงมาต่อตรงลำคอขาว กลิ่นหอมอันเย้ายวนเชิญชวนให้ชายหนุ่มดูดเม้มทิ้งรอยทุกที่ที่ผ่านไป มือใหญ่ลูบไล้แผ่นอกบาง สะกิดเข้าที่ตุ่มไตสีชมพู ดึงเคล้นตามแรงอารมณ์อย่างเอาแต่ใจ ก่อนที่กลีบปากหนาจะเข้าครอบครองดูดดึงจนแข็งขึ้นมา มือใหญ่เลื่อนไปกอบกุมแก่นกายเล็กซักรูดขึ้นลงจนเริ่มมีน้ำสีขุ่นไหลออกมาตรงปลาย ในขณะที่จังหวะสอดใส่ก็ยังคงดำเนินไปพร้อมกัน ร่างอวบกำลังได้รับความเสียวซ่านไปทั้งร่าง แต่ไม่เลยสักนิดที่เขาจะมีความสุขกับมัน
คนที่เป็นแค่ที่รองรับอารมณ์ไม่มีสิทธิ์จะได้รับความรักสักนิดเลยเหรอ...คุณคยูฮยอน คนใจร้าย...ฉันไม่อยากรักคุณ แต่ตอนนี้ฉันกำลังเจ็บ เพราะคุณไม่...รักฉัน...ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้...ทำไม...
“
ฮึก...ฮึก...เจ็บ...ฮื้อๆ ” เสียงครวญครางปนสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้มแล้วอาบแก้มเล่า ไม่มีทีท่าจะหยุดลงได้เลย น้ำตาที่พรั่งพรูกำลังเอ่อท่วมหัวใจ ซ้ำเติมความบอบช้ำให้ยิ่งระบมหนัก เจ็บไปทั้งก้อนเนื้อหน้าอกซ้ายที่แทบจะหยุดทำงานได้ทุกเมื่อ
ความทรมานแผ่ซ่านไปทั่วสรรพภางค์ ในขณะที่ร่างไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน ไม่มีแล้วการต่อต้าน ไม่มีแล้วความสนใจว่าร่างนี้จะเป็นอย่างไร มีแต่ความเสียใจที่คร่าจิตวิญญาณให้ออกจากร่างทีละนิดๆ
“ อะ...อ่ะ...อ๊า...ฮึก...ฮึก...” แม้เสียงแห่งความเจ็บปวดเขาจะห้ามไม่ให้มันหลุดออกมาไม่ได้ แต่คนตัวเล็กก็ยอมปล่อยตัวเองให้อยู่ในการควบคุมของร่างสูงอย่างไม่คิดจะร้องขออะไรอีกต่อไป
เมื่อมีชีวิตแต่ไม่มีจิตใจ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ร่างกายซึมซับสัมผัสโหดร้ายมามากแค่ไหน เขาอยากให้มันฆ่าเขาให้ตายเร็วมากเท่านั้น ไม่อยากรับรู้
ไม่อยากต้องทน ไม่อยากติดอยู่ในวังวนที่ยากจะหนีพ้นเช่นนี้
ผนังบางข้างในปริจนฉีกขาด เลือดสีแดงฉานซึมออกมาเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้คนใจร้ายหยุดการกระทำ สะโพกมนถูกเคล้นคลึงมากขึ้น เพียงครู่เดียวเรียวขาขาวถูกชันขึ้นไปแทบจะชิดใบหน้า พร้อมความใหญ่โตที่รุกล้ำเข้ามาลึกกว่าเดิม ช่องทางอุ่นร้อนตอดรัดแน่น ยิ่งสร้างความพอใจให้กับชายหนุ่ม มือใหญ่ที่ชักรูดแกนกลางกายเล็กที่กำลังชูชันเร่งจังหวะขึ้น คยูฮยอนกระตุกเพียงไม่กี่ครั้ง ของเหลวสีขาวขุ่นที่ไหลจากของเขาและอีกคนปะปนกับของเหลวมีสีที่เลอะออกมาก่อนหน้า ทะลักเข้ามาในร่างกายของซองมินและเปรอะเต็มพื้นเตียงขาวจนมันขึ้นสี ร่างทั้งสองร่างหายใจเหนื่อยหอบ เสียงหอบของทั้งคู่ดังสลับกันไปมาดังก้องอยู่ในห้องพักสุดหรูของโรงแรม
“ เก่งดีหนิ...ที่ไม่เซ้าซี้เอ่ยปากอ้อนวอนฉัน ”
“…” ซองมินไม่ตอบอะไร ไม่แสดงสีหน้าใดใดทั้งสิ้น ดวงตาสีอ่อนเหลือบมองคนเหนือร่างสักพัก ก็เบือนหน้าหนี ท่าทางเฉยชาและเย็นชาที่แสดงออกมายิ่งทำให้คนเอ่ยปากพูดหงุดหงิด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้น ก่อนที่ร่างได้เปรียบจะกระชิดเข้าไปใกล้อีก
“ แต่นายก็เก่งให้มันได้ตลอดก็แล้วกัน เพราะมันยังไม่จบ...แค่นี้ ” สิ้นเสียง ร่างสูงดันกระแทกตัวเข้าไปให้ร่างบอบช้ำได้ทรมานอีกครั้งอย่างไร้ซึ่งความสงสาร
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตามอ่านได้ที่ http://my.dek-d.com/hua-yang/writer/view.php?id=781477
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น